IJsland...out of my comfortzone

De tweede dag na thuiskomst van mijn inspirerend verblijf in India start ik al met de voorbereiding op de volgende trip. Mijn reisvriendin en ik lieten ons verleiden tot een trekking door het IJslandse vulkaanlandschap. Elk jaar lijken we de lat wat hoger te leggen...twee zomers terug trokken we van hut naar hut in de Zwitserse Alpen, vorig jaar veroverden we de Noorse eilandengroep Lofoten per fiets en sloegen we ons tentje op in de buurt van water om ons potje te kunnen koken. Nu gaan we een stapje verder. Into the Wild, te voet met voedsel voor 6 dagen, een setje kledij om te stappen, eentje voor 's avonds en verder nog de klassieke benodigdheden om de nacht in een tentje door te brengen.
De wandeltocht zelf is er eentje van stevig stijgen en eindeloos dalen.

De voorbereiding betekent een betere conditie opbouwen én voedselvoorziening, om dan toch nog onzeker het vliegtuig op te stappen.
Met regelmatig een uurtje joggen en de 30 km tijdens de Breweries Walk begin juni, lijkt ik toch voldoende voorbereid. De laatste dagen voor ons vertrek kookte en droogde ik voldoende porties om gedurende de hele tocht warme lunch en avondmaal te kunnen nuttigen. Nog wat gedroogd fruit, zelfgemaakte  notenrepen en zwarte chocolade vullen de gaatjes tussendoor, nadat ik de dag start met mijn favoriet: warme havermout!

Zeven dagen lang wandelen zonder enige vorm van nederzetting tegen te komen, WAUW, daar droom ik al lang van. Dat wordt naast fysiek afzien echt genieten van de stilte en de adembenemende natuur. Weer een mentaal diepe reis, net goed, ik heb weer wat stof om over na te denken. En dit wordt een fysieke overwinning die mij mentaal zal oppeppen, want ik twijfel of ik dit aankan. Het is een uitdaging, laat ik het zo stellen. De combinatie tussen zware tochten, lastige voeten zoals de mijne, nog wat vage pijntjes in schouder en elleboog na een valpartij met de motor en het slapen in een tent bezorgen mij wel wat stress. Vooral het slapen...ondanks dat ik een ervaren kampeerder ben, daalt mijn slaapkwaliteit sterk in een tent, en dus ook mijn energiepeil.
Maar wat heb ik me sinds India eigen gemaakt? Geloven in mezelf en vooral blijven BEWUST ademen.

Ondertussen zitten de eerste drie dagen Reykjavik erop. De rugzak is gepakt en de kamer is verduisterd, want zelfs 's nachts heb je een middaggevoel. Een laatste nacht in een bed. Vanaf nu blog ik op papier. Verhalen volgen na thuiskomst!

Geloof

Eindelijk heb ik een afspraak om een kijkje in een Ayurvedische keuken te nemen. De Indische kok van het welnesscenter verwacht me rond 11u. Hij biedt me Chai aan, maar ik pas. Niet dat ik het niet lust: Chai bestaat uit o.a. kardemon, kaneel, kruidnagel, peper en wordt met melk en veel suiker gekookt. Die laatste twee ingrediënten mijd ik liever. Chai is de populairste drank onder de Indianen. Het smaakt fluweel zoet zoals chocolademelk. 
De kok wiens naam ik alweer kwijt ben, legt uit wat hij al voorbereid heeft en zet me aan het werk. Ik kuis en snijd groentjes voor een koude salade. De messen die ik thuis gewoon ben heb ik hier niet voor handen. Ik voel mij een kluns, onze gewoontes liggen duidelijk anders en het vertrouwen zakt me in de schoenen. Maar de kok blijft vriendelijk, leert me kruiden combineren, lekkere dahl maken en sapati, brood dat wat weg heeft van pannenkoek, bakken. Ik geniet samen met de andere gasten van een heerlijke lunch. Het dessert is niet echt mijn smaak: halwa. Pudding van griesmeel (polenta) met gekarameliseerde suiker en water. Liever rijst met gekruide dahl, gebakken paprika en aardappelen met koriander, gember, look, fennegriek en komijn. I love Indian food! Met ginger lemon tea, die me steeds opnieuw doet denken aan de jungletocht in Sumatra met mijn vriend Johny! Yes!

Na het avondmaal in de vertrouwde ashram, betreed ik met mijn nieuwe klankschaal de yogazaal. Een klein groepje zit in een cirkel rond een Colombiaanse vrouw die erg bedreven is met healing met behulp van klankschalen. De ruimte is subtiel met blauw en roos verlicht. De vrouw spreekt met zachte stem en haar blik liefdevol, iemand bij wie ik me meteen veilig voel.
Een klankschaal koop je best handgemaakt met een houten stok die aan één kant bekleed is met daim. Elke schaal klinkt anders, dus je zoekt tot je de klank hoort die je aanspreekt. Toen ik in het Tibetaans straatje mijn klankschaal kocht, kreeg ik uitleg over hoe ik geluid uit die bronzen kom krijg, het lijkt makkelijker dan het is.
De klantschaal plaats ik op mijn platte linkerhand. Ik volg de instructies van de specialiste en neem de houten staaf, wellicht bestaat er een naam voor, losjes in de hand, tik vervolgens tegen de schaal. Enkele korte gongs klinken door de ruimte. Een schaal maakt op verschillende niveaus trillingen. Jammer dat ik zo weinig van muziek en frequenties ken. Je zal me moeten geloven dat zo'n klankschaal magisch klinkt. Na de losse tik neem ik de stok als een pen in de hand, duw deze met de bekleede kant tegen de rand van de schaal en maak een cirkelvormige beweging door de rand te volgen. Ik ga helemaal op in de actie, waarbij ik niet het gewenste effect bereik. Naast mij hoor ik iemand van de groep vragen of ik in mijn potten aan het roeren ben. Ik begrijp niet wat ie bedoelt, tot ik opkijk en merk dat iedereen naar me staart. Ik moet de beweging trager herhalen, dat lukt al beter.

De Colombiaanse vrouw vraagt onze yogadocente in het midden van de kring te gaan liggen, ze wil demonstreren hoe we onze klankschaal kunnen gebruiken. Ze maakt de cirkelvormige beweging en de schaal verspreid een aangenaam trillend geluid. De handpalm waarop de schaal rust beweegt ze weg van en terug naar de blonde kruin van de docentes hoofd, de plaats van de zevende chakra, de om. Ze laat de blondine wennen aan de frequentie van deze schaal en maakt een opening naar het universum. Vervolgens plaatst ze de schaal op het hart en volgt de chakralijnen, ook bekend als de meridianen, langs alle organen tot en met de voetzolen. Ik kan me voorstellen dat het proefkonijn hier heel ontspannen van wordt, ik vind het zelf al rustgevend. Gefascineerd kijken we in stilte naar het ritueel dat zich voor onze ogen afspeelt. Jammer dat ik dit niet bij mezelf kan doen...de andere docente fluistert me toe dat ze dit na wat oefenen op haar man wel eens bij me wil toepassen. Samen hebben we al enkele klankschalen om mee aan de slag te gaan. Ik glunder. Als de Colombiaanse afrondt, lijkt de docente uit een heerlijke slaap wakker te worden. Ze getuigt dat dit een zalige ervaring is.

Een man uit onze groep die zijn tanden heeft gezet in spiritualiteit, vraagt de Colombiaanse vrouw om een klankschaal op zijn zesde chakra, namelijk het derde oog, te plaatsen. De vrouw stemt in en hij legt zich uitgestrekt te midden de cirkel waarin we zitten. Ze plaatst een kleine klankschaal op zijn voorhoofd en maakt de beweging die de schaal doet trillen. De man begint hevig te ademen, plotseling maakt zijn lichaam ongecontroleerde schokken. Iedereen schrikt, de vrouw stopt onmiddellijk. Hij vraagt om verder te gaan, maar ze weigert. Ze vindt dit te gevaarlijk. Hij overtuigt haar, ze plaatst een tweede klankschaal op zijn hart. Ze wisselt af tussen de twee schalen, zodat de man rustig blijft. Als ze stopt en de man zich rechtop zet, verklaart hij dat hij in een vorig leven getuige was van een aanval op een boeddhistisch klooster. Dat zijn emoties van toen losgekomen zijn. Ik doe erg mijn best hem het voordeel van de twijfel te geven, maar ik heb het moeilijk hem te geloven. Eerder deze week luisterde ik naar enkele aanhangers van reïncarnatie, dat je ziel ervaringen uit vorige levens meedraagt, dat die je angsten bepalen. Ik begrijp dat de mens bij gebrek aan religie andere verklaringen zoekt voor het magische van ons bestaan. Maar uiteindelijk zit alles toch simpelweg tussen de twee oren? Onze emoties zijn gevolgen van de chemie in ons lichaam, wat op zich al wonderbaar is. Maar dat je in trance kan gaan en connectie maakt met een vorig leven vind ik tot het tegendeel mij persoonlijk bewezen is bullshit. Als je erin gelooft bestaat het ook. Het geeft mij een blair-witchgevoel, een beklemmende angst die ik bewust wegduw. Ik geloof in een positieve attitude en herhaal met overtuiging Paulo Coelho dat als je je eigen legende, ziel dus, volgt het universum samenspant je hierbij te helpen. En of alles nu toeval is of net niet, ik heb geen idee. En ik hoef dat ook niet te begrijpen. Ik geloof dat mijn instelling mijn pad bepaalt. Ben ik negatief, dan lijkt niks mee te zitten. Ben ik positief heb ik het gevoel dat alles wat ik nodig heb mij tegemoet komt. Op de muur van mijn toilet heb ik ooit geschreven: "Don't fix your problems. Fix your thinking and your problems will fix themselves." Af en toe je eigen perceptie in vraag stellen, en niet zomaar de schuld aan een andere toeschrijven.
Ik geloof. Niet in leven na de dood. Niet in goden. Niet in toeval. Niet in het voorbestemde. Ik geloof. Punt. Ik heb vertrouwen. Ik geloof in mijn legende. En de afgelopen 12 dagen hebben mijn geloof gemarkeerd. De mala om mijn hals, het symbool van de derde chakra op mijn pols, de 'om' in mijn hals wijzen mij op mijn geloof. Zodat ik niet vergeet wat ik nu weet: leven is groeien.

Bedankt lezers voor jullie enthousiaste reacties. Deze blog geeft mij de kans het schrijven te oefenen... Stiekem droom ik al sinds mijn jeugd ooit iets relevant te publiceren. Wie weet...?! Ondertussen schrijft ieder van ons verder aan zijn eigen legende.
Liefs Sarah Jane 🍀

Dagen na yoga

Aan het einde van de zevende dag sluiten we deze geslaagde yogabeleving af met thee en koekjes. We zitten met z'n 23 in een cirkel op zeteltjes en kussentjes na te praten en te genieten van een nootje of een koekje, wat voor ons een beetje feest betekent. Het voelt als een warm moment met respect en vriendschap voor elkaar. Ieder van ons heeft wel een plaatsje gevonden in de groep, ieder van ons kan zichzelf zijn. Yogaliefhebbers met uiteenlopende karakters en achtergronden die een positieve, dynamische groep vormen. If you can always smile at life, life will also smile back at you. Ik heb een heerlijke tijd beleefd, jammer dat morgen alles weer anders zal zijn. Een tiental zullen huiswaarts keren. Yoga zal de komende dagen ofwel op eigen houtje zijn, ofwel aansluiten bij de yoga die vanuit de ashram wordt georganiseerd.

Yoga doet wat met je fysieke en mentale lichaam: emoties komen los, spieren en gewrichten komen los, andere plaatsjes worden dan weer stijf...en die laat ik op maandag aanpakken met een Ayurvedische massage. Dit is de eerste keer dat ik voor een massage helemaal uit de kleren ga. Ushi en een Nederlandse stagiaire masseren mijn lichaam met een verwarmde olie. Ik hoop dat ze mijn pijnlijke voet iets meer onder handen nemen, maar net omdat ie zo gevoelig is blijven ze liever voorzichtig. Maar de techniek waarmee mijn hoofd en derde oog wordt behandeld, shirodasha, verrast mij aangenaam. Warme olie stroomt op mijn derde oog, dat is het mentale oog tussen de wenkbrouwen, en verspreidt zich over mijn voorhoofd en mijn haar. Heerlijk ontspannend en toch wat spiritueel. De behandeling eindigt met een stoombad. Ik laat de olie op huod en haar intrekken. Een vermoeidheid overvalt mij. Heerlijk relax.

Een dagje later trek ik er met drie dames nog eens op uit. Richting Rishikes, ik ken deze stad al op mijn duimpje. Het is bewolkt en minder heet dan gisteren.
Koeien liggen op de brug, staan te midden van de rijweg te staan, lijken soms aan te schuiven aan een eetkraampje, komen je een stomp geven alsof ze deel uitmaken van de straatverkopers...ze laten de nodige vlaaien na waartussen je dan huppelt alsof je een riviertje kruist door van steen tot steen te springen. Maar ze blijven heilig!
En dan de franke apen op de loopbrug die door een oude vrouw vlak naast ons met banaantjes gevoederd worden...de apen blijven de oude vrouw volgen, die ons op haar beurt volgt. We steken de brug sneller over dan anders, zelfs al staat er een Indiaanse familie een vakantiekiekje te maken met de bergwand en de Ganges op de achtergrond...we stappen gewoon voorbij de lens. Aapjes maken ons een beetje bang. En we zijn niet de enigen. Ook de locals vloeken op de vrouw met banaan. Als we enkele uren opnieuw de brug aantreffen likken alle aapjes hangend aan of zittend op de brug aan een frisco. 

Het is bijna donker, de avond valt hier tussen zes en zeven. We eten een pasta met veel kaas bij de German Bakery, daar hebben we nu echt veel zin in! Uiteraard zijn we zo'n zware maaltijd niet meer gewoon en overeten we ons alle vier. Maar met veel smaak. Aan de betaaltoog zie ik de man erachter geld neertellen aan een charismatische man met zwarte tulband. Ik vraag me af wat zijn positie is. De man die het geld ontvangt als eigenaar of boodschapper van? Of perst hij de eigenaar af in ruil voor bescherming?
Even later wil ik een supermarktje binnenstappen, maar ik bedenk me. Een vijftal mannen in de ruimte stralen veel ego uit? één van hen praat tegen de eigenaar, die hem negeert. Ze hangen zakjes chips terug en verlaten het pand. Ik observeer dit allemaal vanop straat, winkels hebben hier zelden een deur, ze sluiten door middel van een rolluik over de hele breedte van de gevel. Ik vind het een vreemd tafereel. Hoewel ik mij hier helemaal veilig voel, zeker als we met een klein groepje zijn. Hier lopen ook wel genoeg blanken alleen rond, helemaal safe hier. De taxibestuurder glundert helemaal als hij de koffer opent voor onze tassen vol soeveniers. Wij vrouwen zijn voldaan na een dagje shoppen en comfort food.