"Het is niet omdat het moeilijk is dat we niet durven, het is omdat we niet durven dat het moeilijk is"

31 maart 2016

Van Bridget Jones naar Eat, Pray, Love

In de ashram start de dag om 6u met een stille meditatie: een techniek om je innerlijke wereld tot rust te brengen. Dat is voor mij het tijdstip waarop ik traag ontwaak. Ik luister met gesloten ogen naar de vele vogeltjes, mijn ogen openen pas als ik de hoorn van de trein in Raiwalla, het dichtbijzijnde dorp, hoor. En dan glimlach ik. Ik geniet van het wakker worden in deze met licht overgoten kamer. De zon is net opgekomen, net boven de horizon kleurt de hemel roze. Wat heerlijk te leven in een land waar je nooit hoeft na te denken over wat je best aantrekt naar gelang het weer. Het is hier elke ochtend stralend weer!
Na de stille meditatie, waar ik later op terugkom, staat een uurtje pranayama op het programma. Dit zijn ademhalingsoefeningen om het lichaam wakker te maken. De docente begint steeds met: we ontlasten onze tempel, wat ons lichaam is. We wrijven dan over ons lichaam om de afvalstoffen via de voeten uit ons lichaam te krijgen. Ik hoor je al denken: ze zweeft! Maar het gekke is dat mijn rechteroog traant bij het wrijven over mijn buik, wat wijst naar mijn lever. En dat zou kloppen, ik ben daar gevoelig. Als ik over mijn luchtwegen wrijf, begint mijn neus te lopen. Enfin, als we dan op de ademhaling focussen ga ik helemaal zweven. Letterlijk. Ik vind het heerlijk wakker worden...en dan volgt een welverdiend ontbijt.
Soberheid aan tafel betekent vegetarisch voedsel in stilte opsmikkelen. Havermoutpap, kikkererwten met komijn eronder, weer van dat brood waarvan ik de naam steeds opnieuw vergeet.
Het water in de ashram wordt gezuiverd en is dus veilig voor westerlingen. India kampt met hardnekkige vervuiling...leven op een vuilnisbelt? Hier zie en ruik je het.
Elke maaltijd sluit ik af met de afwas van mijn eigen bord en lepel. En dan even op bed hangen alvorens de yogadag verder te zetten.
De voormiddagsessie Iyengar yoga, de vorm die ik sinds drie jaar volg, focust op de spieren. Al eens gehoord van de zonnegroet? Wel zoiets. Houdingen aannemen en even aanhouden, het ziet er statisch uit, maar als je het beoefent voelt het zeer dynamisch aan. Ik stretch, span spieren op om de juiste houding aan te nemen, concentreer me op wat ik doe (waardoor ik dus geen tijd heb om aan faits divers te denken), let op mijn ademhaling en leer omgaan met pijntjes. Met ademhaling ontmijn ik pijntjes: ik focus me tijdens het ademhalen op die gevoelige snaar en op de duur ontspant dat plekje.
Na deze sessies voel ik steeds emotioneel evenwichtig, voldaan en energiek.

Voor wie graag filosofeert kan tot vlak voor de lunch in de bibliotheek vragen stellen aan en luisteren naar Swami Brahmdev, de stichter van deze ashram. Hij heeft een bruine teinte en een witte baard, wat in combinatie met zijn wit kleed een charismatisch effect heeft.
Ook hij heeft verwarring, verdriet en woede gekend. Wat hem uiteindelijk op weg heeft gezet de ashram te stichten. Dat wij hier logeren om yoga te beoefenen is een bron van inkomsten om kinderen uit het dorp te onderwijzen en vrouwen handwerk aan te leren, zodat ze onafhankelijk kunnen zijn. Hij haalde de mosterd van zijn denken bij Sri Aurobindo en the Mother.

Klokslag 13u gaat de gong dat de lunchtijd aangeeft. Rijst met een soepje van linzen of bonen, met brood, groenten in een curry en een zoetigheidje als afsluiter eet ik buiten in de schaduw. De wind maakt de warmte, zo'n 25 graden draaglijk.

Na de lunch wandelen we het domein af richting een oude tak van de Ganges. Op deze plaats is het water nog redelijk proper, nog doorzichtig. Met de voetjes in het water neem ik het landschap van keien en dorre bomen in me op. De rivierbedding is veel breder dan de ruimte die het stromende water inneemt. Tot enkele jaren terug stroomde Ganga nog hierlangs, maar door een hevige storm ligt deze heilige stroom drie kilometer verder. Dat moet toch wel een hevige storm geweest zijn!
Drie jonge knapen waggelen vrolijk het strand op. Indische popmuziek schalt uit hun draagbare radio. Eén van hen vraagt of ze ons niet storen. Natuurlijk niet. Wie is hier thuis?
Diezelfde jongen is duidelijk in hogere sferen, hij beweegt zich uitgelaten in de rivier. De andere twee doen nog de moeite hun kledij uit te gooien voor het zwemmen.

De namiddag sluiten we af met Yin Yoga, een vorm die focust op de bindweefsels. Yin betekent stretchen van de bindweefsels, wat maakt dat je meer ruimte creëert voor de organen. We werken op de meridianen in ons lichaam. Zo ben ik te weten gekomen dat rugklachten ter hoogte van de nieren wijst op angst. Blijkbaar functioneren nieren van angstige mensen minder goed. Voor mezelf heb ik de link tussen longen en dikke darm gelegd. Beide organen liggen op dezelfde meridiaan en ik kan dat bevestigen: werkt het ene niet, dan zal het andere ook vasthouden wat ik liever kwijt ben.
Bij deze yoga nemen we een houding enkele minuten aan, omdat je lichaam tijd nodig heeft te ontspannen in deze houdingen. Sommigen zijn zeer pijnlijk, anderen dan weer heerlijk! De meridianen zijn verbonden met emoties...en ja ook dat klopt. De eerste sessie van de week kwam zo intens binnen dat ik toch wel een potje gehuild heb. Vraag me niet waarom he! Loslaten van emoties. En ik was niet aan mijn proefstuk Yin Yoga Full Menu met huilen als optie toe. En deugd dat zoiets doet!
Ik pas voor de stille meditatie, schrijf wat gedachten neer en maak me klaar voor het avondmaal. Dezelfde groenten als vanmiddag met rijst en nog een salade met koriander. Het smaakt alweer na zo'n intense yogadag.
De film over het ontstaan van yoga leek me boeiend, maar ik viel al snel in slaap.
Ik sliep als een doornroosje in een marmeren paleis.

30 maart 2016

Aankomst Aurovalley Ashrem

Na een lange reis via Frankfurt naar Dehli land ik zondagochtend in Dehradun, waar een taxi gestuurd door de Ashram mij opwacht. De geur van stof, vocht en dorre planten komt me tegemoet. De geur die ik alleen in Azië ervaar. 
De koffer van de auto is snel gevuld met mijn backpack, mijn kleine rugzak geraakt er mits aanduwen nog bij. De auto heeft iets weg van een oude lada of skoda die 10 jaar geleden in Oost-Europa naar de kant van de weg uitweken voor de nieuwere modellen, maar ik kan niet thuis brengen welk merk het is. Het enige wat ik zeker weet is dat het een oude roestbak is. 

Het stoffige landschap glijdt voorbij, het zou hier enkel in juni en juli regenen. Wat wil zeggen dat de grond nog droger zal worden. De wegen zijn slechts gedeeltelijk verhard, bussen, kleine vrachtwagen, brommers, fietsers, voetgangers, af en toe een blinkende,  peperdure wagen eisen hun plaats op. De chauffeur rijdt in het midden van de weg, toetert als hij een weggebruiker in dezelfde richting nadert, wat verandert in een afgebroken getoeter als hij iemand uit de weg wil. Op de baan ben ik wel wat gewoon, aan velen hoef ik niet uit te leggen hoe dat komt...als je weet wie mij heeft leren rijden, in hoeveel landen ik met maffe taxichauffeurs ben meegereden, zelfs in Italië en Sumatra bleef ik relax. Maar nu moet ik even slikken op het moment dat wij in het midden van de weg een trager voertuig passeren en recht op een tegenligger afstevenen. Net op tijd hebben we plaats links van het midden (in India rijden ze averechts), zodat we een frontale botsing vermijden. Enfin, dat is mijn perceptie, dit is gewoon de manier van rijden. 

Tijdens de rit tuur ik naar de puinhoop langs de weg, vuile, magere lichamen, kraampjes in gamele hutjes gemaakt van afval, en afval is hier voor het rapen. India doet me aan Brasilië denken: chaos, armoede, vuil, brandend afval en veel vriendelijke mensen.
Eindelijk in Raiwalla, stap ik de receptie van een stille, nette Ashram binnen. Na wat papierwerk volg ik een jonge vrouw langs de eetzaal, onder een rij bomen zie ik de bibliotheek, wandelen we door de bloementuin richting de wereldtempel. Dit witte gebouw heeft de vorm van een arena en verenigt gasten vanuit alle hoeken van de wereld. Mijn kamer is helemaal bekleed met wit marmer, zelfs de bedden zijn massieve blokken steen bekleed met marmer en erbovenop een harde matras. Al luisterend naar de vele vogels in het aangrenzende bos val ik in een diepe slaap. Ik voel mij onmiddellijk thuis.

In de late namiddag word ik net op tijd wakker om met de rest van onze groep een late lunch te genieten. Kikkererwten, groenten in currysaus, typisch Indisch brood en rijst. There's a great beauty in simplicity. 

25 maart 2016

India!

Wat me na drie jaar opnieuw doet bloggen? India! 
In diezelfde drie jaar beoefende ik wekelijks yoga op enkele honderden meters van mijn deur. En vaak dooft de motivatie in het geval van een sportieve hobby uit, maar yoga beoefen ik steeds intensiever. Wat mij betreft is er niks zweverigs aan, het helpt mij te ontspannen, mijn lichaam soepel te houden en mijn geest in balans te krijgen. 
Begin november besliste ik in te gaan op het aanbod van één van de twee docentes mee te gaan naar Aurovally Ashram in het noorden van India. Ik heb het gevoel nog nooit zo te hebben uitgekeken naar een reis als nu. De terreuraanslagen in onze hoofdstad houden mij niet tegen. Angst maakt mij niet bang!

Deze reis zie ik als het punt achter de voorbije vijf jaar, waarin ik een lange zoektocht aflegde naar een lichtpunt aan mijn horizon: mezelf, blijkt nu. En dat durf ik zonder schaamte te schrijven. Jarenlang worstelde ik met (het verlies van) mijn emotioneel afwezige vader en de slopende vraag wat ik toch op deze aarde loop te doen. Het antwoord op al dat getwijfel is LIEFDE, voor mezelf, voor mijn geliefden en alles wat ik doe.
Respect, Dankbaarheid en Compassie. Liefde is verbondenheid, met jezelf, wearing emotions close to the skin.

Het jarenlange verdriet door de totale afwezigheid van mijn vader putte mij mentaal en met als gevolg ook fysiek uit.
Ik hoop terug te keren met een gezonder lichaam, want mijn immuniteit staat op een zeer laag pitje. Ik voel de ontstekingen branden, woekeren. Deze trip betekent het einde van een intense 'rouw'periode, mijn zwakheden benoemen en aanpakken was even slikken. Enkele onvoorziene wendingen openden mijn ogen. De zin van mijn leven is leven, houden van het leven. Groeien is een levenslange taak. Keep your head up, keep your heart strong! 

Ook professionel was ik op de dool, een herscholing bracht me tot de plaats waar ik bij thuiskomst vast aan de slag ga. Het hele plaatje klopt: de job zelf is hands-on, de collega's zijn flexibel, de humor geeft een goeie sfeer en kwaliteit is ons streefdoel. Administratie is voltooid verleden tijd, horeca is the new me! En ondertussen timmer ik met hulp van enkele goude vrienden aan mijn droom.
Ik ben een contente meid. Groeien heelt. Of is het heling doet groeien? 

Dus de reden van bloggen? Ik zeg niet dat van de ene Zwitserse berghut naar de andere wandelen, met de rugzak Thailand doorkruisen, fietsen en wildkamperen op de Noorse Lofoten of eenvoudigweg kamperen in onze Ardennen minder de moeite waren om over te schrijven...het kwam er gewoon niet van. Het waren stuk voor stuk intense reizen: mooie natuur, mooie mensen...geweldige annekdotes! 
Maar zelfzorg in India? Ik had nooit gedacht dat ik die stap zou durven zetten. Bij India denk ik aan vele handen die mij aanraken, terwijl ik me door een massa bedelende mensen wring (Indiana Jones), de vuile Ganges en diarree. Van de Ashram kan ik me weinig voorstellen, maar ik weet dat ik het naar mijn zin zal hebben. Very exciting! Keep you posted sweeties!