Geloof

Eindelijk heb ik een afspraak om een kijkje in een Ayurvedische keuken te nemen. De Indische kok van het welnesscenter verwacht me rond 11u. Hij biedt me Chai aan, maar ik pas. Niet dat ik het niet lust: Chai bestaat uit o.a. kardemon, kaneel, kruidnagel, peper en wordt met melk en veel suiker gekookt. Die laatste twee ingrediënten mijd ik liever. Chai is de populairste drank onder de Indianen. Het smaakt fluweel zoet zoals chocolademelk. 
De kok wiens naam ik alweer kwijt ben, legt uit wat hij al voorbereid heeft en zet me aan het werk. Ik kuis en snijd groentjes voor een koude salade. De messen die ik thuis gewoon ben heb ik hier niet voor handen. Ik voel mij een kluns, onze gewoontes liggen duidelijk anders en het vertrouwen zakt me in de schoenen. Maar de kok blijft vriendelijk, leert me kruiden combineren, lekkere dahl maken en sapati, brood dat wat weg heeft van pannenkoek, bakken. Ik geniet samen met de andere gasten van een heerlijke lunch. Het dessert is niet echt mijn smaak: halwa. Pudding van griesmeel (polenta) met gekarameliseerde suiker en water. Liever rijst met gekruide dahl, gebakken paprika en aardappelen met koriander, gember, look, fennegriek en komijn. I love Indian food! Met ginger lemon tea, die me steeds opnieuw doet denken aan de jungletocht in Sumatra met mijn vriend Johny! Yes!

Na het avondmaal in de vertrouwde ashram, betreed ik met mijn nieuwe klankschaal de yogazaal. Een klein groepje zit in een cirkel rond een Colombiaanse vrouw die erg bedreven is met healing met behulp van klankschalen. De ruimte is subtiel met blauw en roos verlicht. De vrouw spreekt met zachte stem en haar blik liefdevol, iemand bij wie ik me meteen veilig voel.
Een klankschaal koop je best handgemaakt met een houten stok die aan één kant bekleed is met daim. Elke schaal klinkt anders, dus je zoekt tot je de klank hoort die je aanspreekt. Toen ik in het Tibetaans straatje mijn klankschaal kocht, kreeg ik uitleg over hoe ik geluid uit die bronzen kom krijg, het lijkt makkelijker dan het is.
De klantschaal plaats ik op mijn platte linkerhand. Ik volg de instructies van de specialiste en neem de houten staaf, wellicht bestaat er een naam voor, losjes in de hand, tik vervolgens tegen de schaal. Enkele korte gongs klinken door de ruimte. Een schaal maakt op verschillende niveaus trillingen. Jammer dat ik zo weinig van muziek en frequenties ken. Je zal me moeten geloven dat zo'n klankschaal magisch klinkt. Na de losse tik neem ik de stok als een pen in de hand, duw deze met de bekleede kant tegen de rand van de schaal en maak een cirkelvormige beweging door de rand te volgen. Ik ga helemaal op in de actie, waarbij ik niet het gewenste effect bereik. Naast mij hoor ik iemand van de groep vragen of ik in mijn potten aan het roeren ben. Ik begrijp niet wat ie bedoelt, tot ik opkijk en merk dat iedereen naar me staart. Ik moet de beweging trager herhalen, dat lukt al beter.

De Colombiaanse vrouw vraagt onze yogadocente in het midden van de kring te gaan liggen, ze wil demonstreren hoe we onze klankschaal kunnen gebruiken. Ze maakt de cirkelvormige beweging en de schaal verspreid een aangenaam trillend geluid. De handpalm waarop de schaal rust beweegt ze weg van en terug naar de blonde kruin van de docentes hoofd, de plaats van de zevende chakra, de om. Ze laat de blondine wennen aan de frequentie van deze schaal en maakt een opening naar het universum. Vervolgens plaatst ze de schaal op het hart en volgt de chakralijnen, ook bekend als de meridianen, langs alle organen tot en met de voetzolen. Ik kan me voorstellen dat het proefkonijn hier heel ontspannen van wordt, ik vind het zelf al rustgevend. Gefascineerd kijken we in stilte naar het ritueel dat zich voor onze ogen afspeelt. Jammer dat ik dit niet bij mezelf kan doen...de andere docente fluistert me toe dat ze dit na wat oefenen op haar man wel eens bij me wil toepassen. Samen hebben we al enkele klankschalen om mee aan de slag te gaan. Ik glunder. Als de Colombiaanse afrondt, lijkt de docente uit een heerlijke slaap wakker te worden. Ze getuigt dat dit een zalige ervaring is.

Een man uit onze groep die zijn tanden heeft gezet in spiritualiteit, vraagt de Colombiaanse vrouw om een klankschaal op zijn zesde chakra, namelijk het derde oog, te plaatsen. De vrouw stemt in en hij legt zich uitgestrekt te midden de cirkel waarin we zitten. Ze plaatst een kleine klankschaal op zijn voorhoofd en maakt de beweging die de schaal doet trillen. De man begint hevig te ademen, plotseling maakt zijn lichaam ongecontroleerde schokken. Iedereen schrikt, de vrouw stopt onmiddellijk. Hij vraagt om verder te gaan, maar ze weigert. Ze vindt dit te gevaarlijk. Hij overtuigt haar, ze plaatst een tweede klankschaal op zijn hart. Ze wisselt af tussen de twee schalen, zodat de man rustig blijft. Als ze stopt en de man zich rechtop zet, verklaart hij dat hij in een vorig leven getuige was van een aanval op een boeddhistisch klooster. Dat zijn emoties van toen losgekomen zijn. Ik doe erg mijn best hem het voordeel van de twijfel te geven, maar ik heb het moeilijk hem te geloven. Eerder deze week luisterde ik naar enkele aanhangers van reïncarnatie, dat je ziel ervaringen uit vorige levens meedraagt, dat die je angsten bepalen. Ik begrijp dat de mens bij gebrek aan religie andere verklaringen zoekt voor het magische van ons bestaan. Maar uiteindelijk zit alles toch simpelweg tussen de twee oren? Onze emoties zijn gevolgen van de chemie in ons lichaam, wat op zich al wonderbaar is. Maar dat je in trance kan gaan en connectie maakt met een vorig leven vind ik tot het tegendeel mij persoonlijk bewezen is bullshit. Als je erin gelooft bestaat het ook. Het geeft mij een blair-witchgevoel, een beklemmende angst die ik bewust wegduw. Ik geloof in een positieve attitude en herhaal met overtuiging Paulo Coelho dat als je je eigen legende, ziel dus, volgt het universum samenspant je hierbij te helpen. En of alles nu toeval is of net niet, ik heb geen idee. En ik hoef dat ook niet te begrijpen. Ik geloof dat mijn instelling mijn pad bepaalt. Ben ik negatief, dan lijkt niks mee te zitten. Ben ik positief heb ik het gevoel dat alles wat ik nodig heb mij tegemoet komt. Op de muur van mijn toilet heb ik ooit geschreven: "Don't fix your problems. Fix your thinking and your problems will fix themselves." Af en toe je eigen perceptie in vraag stellen, en niet zomaar de schuld aan een andere toeschrijven.
Ik geloof. Niet in leven na de dood. Niet in goden. Niet in toeval. Niet in het voorbestemde. Ik geloof. Punt. Ik heb vertrouwen. Ik geloof in mijn legende. En de afgelopen 12 dagen hebben mijn geloof gemarkeerd. De mala om mijn hals, het symbool van de derde chakra op mijn pols, de 'om' in mijn hals wijzen mij op mijn geloof. Zodat ik niet vergeet wat ik nu weet: leven is groeien.

Bedankt lezers voor jullie enthousiaste reacties. Deze blog geeft mij de kans het schrijven te oefenen... Stiekem droom ik al sinds mijn jeugd ooit iets relevant te publiceren. Wie weet...?! Ondertussen schrijft ieder van ons verder aan zijn eigen legende.
Liefs Sarah Jane 🍀

Dagen na yoga

Aan het einde van de zevende dag sluiten we deze geslaagde yogabeleving af met thee en koekjes. We zitten met z'n 23 in een cirkel op zeteltjes en kussentjes na te praten en te genieten van een nootje of een koekje, wat voor ons een beetje feest betekent. Het voelt als een warm moment met respect en vriendschap voor elkaar. Ieder van ons heeft wel een plaatsje gevonden in de groep, ieder van ons kan zichzelf zijn. Yogaliefhebbers met uiteenlopende karakters en achtergronden die een positieve, dynamische groep vormen. If you can always smile at life, life will also smile back at you. Ik heb een heerlijke tijd beleefd, jammer dat morgen alles weer anders zal zijn. Een tiental zullen huiswaarts keren. Yoga zal de komende dagen ofwel op eigen houtje zijn, ofwel aansluiten bij de yoga die vanuit de ashram wordt georganiseerd.

Yoga doet wat met je fysieke en mentale lichaam: emoties komen los, spieren en gewrichten komen los, andere plaatsjes worden dan weer stijf...en die laat ik op maandag aanpakken met een Ayurvedische massage. Dit is de eerste keer dat ik voor een massage helemaal uit de kleren ga. Ushi en een Nederlandse stagiaire masseren mijn lichaam met een verwarmde olie. Ik hoop dat ze mijn pijnlijke voet iets meer onder handen nemen, maar net omdat ie zo gevoelig is blijven ze liever voorzichtig. Maar de techniek waarmee mijn hoofd en derde oog wordt behandeld, shirodasha, verrast mij aangenaam. Warme olie stroomt op mijn derde oog, dat is het mentale oog tussen de wenkbrouwen, en verspreidt zich over mijn voorhoofd en mijn haar. Heerlijk ontspannend en toch wat spiritueel. De behandeling eindigt met een stoombad. Ik laat de olie op huod en haar intrekken. Een vermoeidheid overvalt mij. Heerlijk relax.

Een dagje later trek ik er met drie dames nog eens op uit. Richting Rishikes, ik ken deze stad al op mijn duimpje. Het is bewolkt en minder heet dan gisteren.
Koeien liggen op de brug, staan te midden van de rijweg te staan, lijken soms aan te schuiven aan een eetkraampje, komen je een stomp geven alsof ze deel uitmaken van de straatverkopers...ze laten de nodige vlaaien na waartussen je dan huppelt alsof je een riviertje kruist door van steen tot steen te springen. Maar ze blijven heilig!
En dan de franke apen op de loopbrug die door een oude vrouw vlak naast ons met banaantjes gevoederd worden...de apen blijven de oude vrouw volgen, die ons op haar beurt volgt. We steken de brug sneller over dan anders, zelfs al staat er een Indiaanse familie een vakantiekiekje te maken met de bergwand en de Ganges op de achtergrond...we stappen gewoon voorbij de lens. Aapjes maken ons een beetje bang. En we zijn niet de enigen. Ook de locals vloeken op de vrouw met banaan. Als we enkele uren opnieuw de brug aantreffen likken alle aapjes hangend aan of zittend op de brug aan een frisco. 

Het is bijna donker, de avond valt hier tussen zes en zeven. We eten een pasta met veel kaas bij de German Bakery, daar hebben we nu echt veel zin in! Uiteraard zijn we zo'n zware maaltijd niet meer gewoon en overeten we ons alle vier. Maar met veel smaak. Aan de betaaltoog zie ik de man erachter geld neertellen aan een charismatische man met zwarte tulband. Ik vraag me af wat zijn positie is. De man die het geld ontvangt als eigenaar of boodschapper van? Of perst hij de eigenaar af in ruil voor bescherming?
Even later wil ik een supermarktje binnenstappen, maar ik bedenk me. Een vijftal mannen in de ruimte stralen veel ego uit? één van hen praat tegen de eigenaar, die hem negeert. Ze hangen zakjes chips terug en verlaten het pand. Ik observeer dit allemaal vanop straat, winkels hebben hier zelden een deur, ze sluiten door middel van een rolluik over de hele breedte van de gevel. Ik vind het een vreemd tafereel. Hoewel ik mij hier helemaal veilig voel, zeker als we met een klein groepje zijn. Hier lopen ook wel genoeg blanken alleen rond, helemaal safe hier. De taxibestuurder glundert helemaal als hij de koffer opent voor onze tassen vol soeveniers. Wij vrouwen zijn voldaan na een dagje shoppen en comfort food. 

Yoga & henna

Bij zonsopgang klinkt getrommel uit de nabijgelegen tempel, het geklik van de langzaam voortbewegende trein, mensen die elkaar luidkeels groeten, brommertjes die over de verlaten oever van de Ganges snorren. Even later wordt het rustig. Enkel de honden, de vogels en de hitte hoor ik nog. Heerlijke geluiden om yoga te beoefenen.

Ik loop met een sarong over mijn hoofd en schouders langs de distels in de tuin. Ik wist niet dat dit onkruid zo frivole, lichtgele bloempjes heeft. Naast de receptie staat een hoge boom met minstens zeven natuurlijke bijenkorven, machtig! Het is nog vroeg in de ochtend en de zon brandt al. Elke dag wordt het heter, droger en stoffiger. Elke boom op dit domein heeft een witgelakte stam tegen het verbranden, het wordt vandaag 36 graden.

Tijdens de les Iyengar yoga openen mijn longen en liezen, maar ook mijn huidporiën: het zweet staat bij de handstand meteen op mijn voorhoofd. Elke dag opnieuw begin ik stijfjes aan deze les, na anderhalf uur ronden we af met een rustmoment, savasana. Dan lig ik plat op de mat en heb ik geen pijnlijke onderrug meer, voel ik de energie in mijn armen en benen tintelen, de rust in mijn romp en met dank aan de pranayama (ademhalingsoefeningen) voor het ontbijt een fris gevoel in mijn hoofd.

Op een 500m van de ashram woont Jyoti, een kleuterjuf die met henna tekeningen op de huid maakt! Ze is 23 en woont met haar ouders, haar broer, diens vrouw en hun twee kinderen in een deel van een gebouw, waar ze over drie kamers en een keukentje beschikken. We wandelen het erf op voorbij een eerste deur waar een andere familie woont. In de tuin staat een rek waarop koeienvlaaien staan te drogen, deze verbranden ze tijdens de winter. Een koe geeft eten én warmte, daarom is ze heilig? Binnen ruik ik wel degelijk met wat er gestookt wordt.

In het eerste vertrek staat een zetel, enkele stoelen en het bed van het Jyoti. De vader komt uit een van de andere vertrekken, zijn slaapkamer. Iemand van de groep neemt plaats op het bed in die kamer, samen met het Jyoti. Ze heeft een klein spuitzakje in de hand en bedekt de enkel met een prachtige tekening. Ondertussen biedt de schoonzus met een schattige baby op de arm chips aan. Ze legt de baby op het bed in het eerste vertrek, waar ik met nog enkele anderen zit. De lachende, bruine kijkers veranderen snel naar triestige tranenvijvertjes... ik krijg de baby niet gesust. Dat verwondert wellicht niemand onder jullie. Maar ook dat zal veranderen: een kind groot brengen behoort tot één van mijn intenties. ;-)
Het mini-meisje stopt onmiddellijk met huilen als ze zich in de armen van haar moeder bevindt. We drinken Chai Latte en schenken onze aandacht aan moeder en dochter. Achter mij flitsen beelden op een enorme flatscreen, met wifi-aansluiting. Vreemd zicht in de vervallen woning ingericht met versleten meubelen. Niet dat ik belang hecht aan nieuwe spullen, zelf heb ik ook allemaal oude rommel staan. Het is gewoon een groot contrast, wat ik ook in Indonesië ervaarde. Ook als iemand arm is, heeft ie geld voor een smartphone en flatscreen.

Als het mijn beurt is, neem ik plaats op het ouderlijk bed. Jyoti begint aan de bloem op de wreef van mijn rechtervoet. Het is de eerste keer dat ze deze tekent en dat doet ze prima. Ik zeg haar dat ze talent heeft. Ze glimlacht verlegen. Ik vraag haar of ze doordat ze zelf een inkomen heeft nog zal moeten trouwen. Haar zus woont elders, omdat ze is uitgehuwelijkt. Het hangt van haar ouders af, antwoordt ze met de ogen op mijn voet. Ze is niet verliefd, dus ze heeft ook geen alternatief mochten haar ouders een man voorstellen. En trouwen zal ze, het tegengestelde zou een schande zijn voor de familie. Maar uit ons gesprek begrijp ik wel dat ze duidelijk het verschil kent tussen trouwen met iemand van wie je houdt of met een partner gekozen door je ouders. Ik vraag of ze zo vrij als een Europese vrouw wil zijn, omdat ze een ingenieursdiploma heeft. Ze voelt zich vrij, voorlopig nog. Ze hoeft niet zo vrij te zijn als ik, zegt ze. Ze kan lesgeven in de materie die ze gestudeerd heeft. Ze vraagt of ik single ben, ik vertel haar dat ik net hersteld ben van een versplinterd hart. De tekening is af, ze kijkt me aan en glimlacht. Jij bent mooi, de liefde zal jou vinden. Wat is ze lief.

We laten wat rupies achter en wandelen terug, om op tijd te zijn voor yin yoga. Sommigen stoppen aan het winkeltje om pepsi te kopen, aangezien wij nogal een sober dieet volgen in de ashram. Enkele meters voor onze verblijfplaats ontdekken we een berm vol wilde wietplantjes. Haha lekker dat die blaadjes ruiken! Mmm ;-)

De pijn in mijn linkerschouderblad en -borstwervels steekt af en toe de kop op. Een trauma van een valpartij met mijn snelst rijdende tweewieler. Maar ik voel dat de oefeningen om de borst te openen en werkend op de hartshakra het trauma wakker maken. Na het stretchen ontspant de hele zone. En bij de shakra van het hart hoort de opening voor de onvoorwaardelijke liefde: dankbaarheid en compassie. Ik glimlach. Alle gedachten die de laatste weken uit mijn pen vloeiden worden hier in Aurovalley onderstreept. De reden van mijn reis is duidelijk: fulfilment of the transformation. Niet toevallig slaap ik in de kamer met de naam fulfilment en staat deze trip in het teken van transformatie (wat ik pas hier ontdekte).

Na het avondmaal die zoals elke middag en elke avond bestaat uit rijst, dahl met linzen, gestoofde groenten met koriander of komijn, sapata (brood) en een beetje salade leg ik me op het dak van de tempel waar ik slaap. In de verte zie ik roze lichtjes flikkeren, dat schijnt een tempel te zijn. Pure kitch. Eerlijk gezegd heb ik het een beetje moeilijk met de ongezelligheid, de kitch en de vervallen staat van zowat alles wat je ziet.
Ik luister naar de magische Bon Iver, terwijl ik op mijn rug naar de sterren tuur. Net zoals afgelopen december in Portugal bedenk ik dat ik te weinig van die mysterieuze hemel ken. Het enige wat ik kan zeggen is dat de schoonheid van de donkere hemel vol fonkeling mij raakt. Een vleermuis vliegt vlak boven me. Het wemelt hier van de eekhoorn, (roof)vogels, wandelende tak, duizendpoot, hert, aap en volgens een waarschuwingsbord in de tuin leven hier luipaarden en olifant. Als de avond valt mogen we niet alleen over het domein, als een luipaard kan tellen en een olifant voor twee mensen wel uitwijkt. ;-)

De natuur en de plaats die de mens inneemt lopen hier in elkaar over. Een positief verschil met onze maatschappij. In het westen zetten we de natuur naar ons hand en verdreven we de wilde dieren. Hier leven natuur en mens in harmonie, alleen jammer dat afval het hele idee ondermijnt. Hopen zwrfvuil is typisch aan armoede. In Sumatra liet ik me vertellen dat men verpakkingen op de grond gooit, omdat men vroeger alles in bananenbladeren verpakte. En dan gooide men over de schouder op de weg. Een gewoonte die niet veranderde. In toeristische plaatsen zie je dan wel vuilophaling, zoals in Rishikesh. En je kan je voorstellen wat voor een rotte geur rondslingerend afval heeft...
Ik ben overuigd dat een kleine inspanning tot sensibilisering en organisatie vuilophaling een groot verschil kan maken. En eens Indiërs een propere straat gewoon zijn, zullen ze zich ook ergeren aan zwerfvuil. Tot daar mijn boompje over het milieu. Goed dat Hindoes vegetariërs zijn, maar daar is alles mee gezegd. De stinkende, oude voertuigen, het stoken met koeienstront, het rondslingend afval, het vervuilen van de Ganges met offers, het wassen en het baden maakt de voetafdruk naar mijn gevoel gigantisch.
En toch leven ze dichter tegen de natuur met hun inzichten in het menselijk lichaam en kruiden...ayurvedische geneeskunde!

Rishikesh, de stad van de yoga

De vierde yogadag starten we met het groeten aan de zon op het moment dat ze het eerste licht op India werpt. We bevinden ons op het dak van het marmeren paleis. De vogels spelen in de pastelblauwe lucht, de trommels in de nabijgelegen tempel kondigen de zon aan en in de verte klinkt de hoorn van de trein. Mijn ogen gericht op de aanbiddelijke vuurbal streelt de wind mijn haren, wat een heerlijke manier om te ontwaken.

Na een ontbijt van havermoutpap, kikkererwten en een volgens Lies 'schattige benaan' trekken we naar Rishikesh, dé yogastad! ☆♡☆♡
Dezelfde knappe jongeman verwelkomt ons in zijn busje. In deze richting is minder verkeer en rijdt de chauffeur een pak sneller met heel wat uitwijkmanoeuvers als gevolg. Wat tijdens de vorige rit nog "oh", "amai" en gezucht was, veranderde vandaag in "dat scheelde ECHT niet veel hé!" en meer verontwaardiging. Vrachtwagens, grotere bussen, riksa's, koeien, een enkele keer een varken (dat was op de terugweg in het donker) en voetgangers...alles moet uit de weg! Best wel angstaanjagend, vooral de terugrit in het donker.

Aangekomen in de stad drukt de vrouw die deze reis organiseert, en ze doet dat fantastisch, ons op het hart de afspraken na te komen. We krijgen tijd om rond te lopen tussen enkele herkenningspunten. Ze geeft tips over welke winkels de moeite zijn. Shopping day ahay! Het is nog maar 10u en het is alweer bloedheet. De stad ligt langs beide oevers van de Ganga. Hier ziet de rivier er nog proper uit, er wordt zelfs geraft! De stad ligt vooral langs de oever waar we nu staan, maar door een uitloper van het gebergte heeft een deel zich aan de overkant gevestigd. Om dus aan het deel hogerop de rivier te geraken zijn twee smalle bruggen die alle delen verbinden.

In het eerste stuk kan je langere hemden voor vrouwen, lange rokken, losse broeken, beelden van goden en sieraden kopen. Ik ga voor een indigoblauwe broek, omdat mijn broekje uit Bali toch wel versleten is.
Rond mijn hals hangt al sinds de eerste dag een Mala van Rudraksha's, dat zijn heilige zaden van de Rudrakshaboom, wat de ogen van Shiva betekent. Shiva mediteerde op het welzijn van de mens en liet tranen van medeleven vloeien waaruit na het raken van de aarde deze bomen groeiden. Deze mala bevrijdt de drager van negatieve gedachten, kalmeert het zenuwstelsel, verhogen de immuniteit en energie. Verklaart meteen waarom ik deze Mala draag. Maar er zijn nog andere mala's met prachtige stenen en hangers die de kenmerken van goden vertegenwoordigen...iets voor volgende dinsdag, dan bezoeken we deze yogastad opnieuw.

Het tweede deel van onze tocht door de stad bevindt zich op de andere over. We steken Ganga over via een stevige hangbrug van amper 2m breed, waar koe, ezel, stootkar, fiets, motor en voetganger gebruik van maken. Een drukte van jewelste, maar op een gezellige manier. De trein en Dehli pas ik deze reis, dus de allerdrukte plekken sla ik over, maar ik verwachtte me aan constante drukte en overal aangeklampt te worden. Maar dat is niet zo. Het is wel zo dat ze hier Westerlingen gewoon zijn. Hier zie je de ene yogaschool na de andere.
Op de andere over wandelen we vlak naast de rivier, die een bocht maakt in een diepe, brede kloof. Op de bergwanden staan grote gebouwen met zicht op de vallei. Het is hier prachtig. Dit stuk van de stad herbergt verschillende ashrams, maar geen enkele zo propers als de onze. Wel on the beach...verleidelijk. En hier en daar komen we een echte Sadu tegen. Een man die vrijwillig afstand neemt van zijn bezittingen om zo een landlopersleven te leiden, is een Sadu en geniet aanzien bij Hindoes. Ze volgen hem, voeden hem, kortom aanbidden hem. Meestal draagt hij oranje kledij...je herkent hem meteen.

Uiteindelijk komen we aan de Tibetaanse winkeltjes, we bevinden ons dan ook vlakbij de Himalaya. Volgende keer dat ik naar de ashram kom, zou ik dat wel met Nepal en misschien zelfs met Tibet willen combineren. (Dus als je een man kent die even avontuurlijk en vrij is, doorverwijzen aub)
Ik schaf mij een eenvoudige, handgemaakte klankschaal aan. En een zakje voor mijn yogamatje.

Even later steken we de tweede brug over richting Ramana's Organic Café, een eethuis in de hoogte gebouwd met uitzicht op de Ganga, waar de groentjes uit de tuin van het weeshuis komen. Door hier te lunchen steunen we het weeshuis dat op dit moment 60 kinderen opvangt. Niet alle kinderen zijn wees, sommigen komen hier terecht door een onhoudbare gezinssituatie. De schoolvakantie begint net en naar verluid hebben de meeste kids hun best gedaan tijdens de proefperiode. Het eethuis is nog enkele weken open, maar tegen eind april wordt het te heet en trekken ze met de hele bende naar een boerderij in de bergen. Meer over dit project:www.sayesnow.com.

De verse salade, pasta met groentjes en een vegan chocoladedessert smaakte heerlijk! En de gember limoenthee ook! Jamie! Na de lunch lopen we verder door de stad aan deze kant van de Ganga. Er wordt kledij gepast, onderhandeld, gekocht, gezweet en gelachen. De koeien lopen tussen de kopende toeristen en de verkopende locals. Een stad waar ik me wel veilig voel, jammer dat de uitlaatgassen, de drukte en de hitte mijn hoofd pijn bezorgen. Tegen de tijd dat we terug aan tafel zitten voor de avondmaal slaat een hamer in mijn kopke. Het eten doet me deugd, maar de rit huiswaarts is weer zo brutaal (o.a. het ontwijken van een varken) dat mijn maag protesteert. Gelukkig stap ik net op tijd van de bus om een flinke tuig frisse lucht te nemen en die maag te kalmeren. Na een frisse douche kruip ik mijn bed in met de gedachte dat ik goed zal slapen en morgen weer helemaal fris zal zijn! Die positieve intentie komt uit!! 

Gezegend door de goden

Na de lunch vertrekken we naar Haridwar, een heilige stad aan de Ganges, op een half uurtje van Raiwalla. Aan de ingang van de ashram houdt een jonge bestuurder de deur van zijn oud, wit busje ingericht met gordijntjes en kunstgras open. Al snel heeft deze knappe man enkele vrouwelijke fans. Zelfs als we even later opschrikken van een brusk uitwijkingsmanoeuver.
Het tafereel van zwervend afval in een stoffige berm van armoede wisselt af met nette gebouwen, meestal een hotel of een tempel. Op dit moment komen Hindoes uit alle hoeken van het land richting Haridwar, één van de twee heilige steden, voor een religieus festival midden april. Er is dus veel verkeer, wat een gewring van bussen op én naast de weg veroorzaakt. In de bus naast ons verschijnen meerdere handen een smartphone uit de raampjes om een gammel busje vol witte toeristen vast te leggen.

We starten de uitstap met een bezoek aan de Chandi Devi Tempel. Hiervoor nemen we een kabellift. We schuiven aan tussen de opvallend rijkere kaste, kijken naar de varkens in de bedding van een op wat slijk na uitgedroogde gracht, aapjes bewegen snel over de muurtjes rondom ons. Na de franke apen in Bali voel ik toch wat weerstand naar deze dieren. Ze durven zomaar op je schouder springen en al wat je in je handen hebt weggritsen. Ik vermijd oogcontact, ze houden zich rustig. Ze ruziën vooral onder elkaar, wat dan wel grappig is om naar te kijken.
We kunnen met vier in een bakje dat lijkt op eentje van een oud reuzenrat. Ik geniet van het uitzicht over de valei met in de verte de brede Ganga. Bovengekomen laten we onze schoenen achter om de trappen naar de tempel te trotseren. Sommigen kopen een offermandje met bloemen.
Bij een tempel denk ik altijd aan een marmeren gebouw met enkele brede trappen die je leiden naar een imposante deur. Maar hier bevind ik me oog in oog met de priester nog voor ik begrijp waar ik ben. De priester neemt de offers van de bezoekers voor me aan en zegend hen met een rode bol tussen de ogen onder wat gemompel. Ik mis mijn kans bij deze, maar krijg meteen te horen dat ik de goden nog apart om een gunst kan vragen.
Wat trappen bergafwaarts, schuif ik aan bij de kamer waar een priester in naam van Shiva zegend. Er zijn meerdere kamers naast elkaar, die eruitzien als oude liftkokers met de traliedeuren open.
Shiva is de god van de vernietiging van obstakels. Het aanschuiven begint een geduw tussen onze groep en een bende jonge Indiërs. De priester vraagt mijn naam, duwt met zijn duim een rode stip tussen mijn ogen en bindt een rood met geel touwtje rond mijn pols terwijl hij een gebed prevelt. Vervolgens duwt zijn hand mij in een buigende houding en slaat diezelfde hand op mijn rug. Gezegend ben ik. Kracht en zelfvertrouwen zullen mij tegemoet komen. Hetzelfde herhaalt zich bij Ganesha, de god van de bescherming van het gezin. Laat bescherming en zorg nu net zijn wat ik echt nodig heb.


Over Ganesha, de god die wordt afgebeeld met het hoofd van een olifant. Shiva, god van de vernietiging van de obstakels, komt na lange tijd terug thuis van het jagen. Toen hij vertrok was zijn vrouw Parvati hoogzwanger, ondertussen was Ganesha geboren en zat elke dag voor het huis zijn vader op te wachten. Shiva zag zijn zoon als een indringer en onthoofde hem. Parvati scheeuwde dat dat hun zoon was. Shiva beloofde haar het eerste dier dat hij zag zou onthoofden en zo kreeg Ganesha een olifantenhoofd.

Na de tempel voeren de busjes ons naar Ganga Arti aan Har Ki Pauri trekken. Dit is een offerande op de Ganga die zich dagelijks herhaalt. Op het moment dat we de oever met uitzicht op de plaats waar de offers te water zullen gaan bereiken, staat een Indiër met een grijze moustache wat in mijn oor te fluiten. Zijn hand waarvan elke vinger minstens één ring draagt maakt een dwingend gebaar dat we moeten zitten. Daar zitten we dan, een bende bleekscheten in witte broeken zonder schoenen op de stoffige kade tussen een massa kleurrijke Indiërs. Het moet gezegd, ze hebben een dankbare huidskleur om met zowat alle felle kleuren te combineren. We maken dan ook enkele prachtige foto's.
De man met snor en een niet te overzien ego houdt niet alleen de massa met zijn kont op de grond, maar krijgt ook een pluim voor entertainment. Als de offers vuur vatten aan de overkant, klinkt een gebed door de luidsprekers...en hij lijkt alles voor te zeggen. Ik denk dat hij graag priester wil zijn. Ik vind hem geweldig om naar te kijken. Als de man even uit het zicht is en de brandende offers te water gaan, veert de massa recht. Er wordt in koor geroepen, of zal ik zeggen gebeden. Naast mij gooit een vermoedelijk echte priester water over de massa, heilig Gangeswater? Ik ben alvast gezegend. Weeral!!

De bruggen over de Ganga zijn overladen met kleurrijke lichtjes. Het water eronder stroomt behoorlijk snel, ik denk aan de vele weekends die ik met mijn kajakvrienden doorbracht aan de oever van zo'n stormend water. Even een momentje van nostalgie, we zijn elkaar niet uit het oog verloren, maar die weekends komen niet meer terug. De liefde voerde meerdere jeugdvrienden naar het buitenland. Maar afstand maakt ons niet minder verbonden.

Het pad naar de bus leidt ons langs de armsten der armen, zij die leven onder de brug. Zoveel mensen leven hier in armoede, sommigen leven met een hele familie in een bescheiden hut, en bezitten zelfs een motorfiets of auto. Maar velen leven zoals deze, onder de brug tussen het afval en bedelen de dag door. Hoe oneerlijk kan het leven zijn? Geloven zij nog steeds in hun goden als ze zelfs hun kind niet kunnen voeden, niet kunnen baden?

De derde dag herhaalt het programma van de eerste dag: meditatie, yoga, ontbijt, yoga, filosofie, lunch, wandeling naar iemand die Henna tattoes zet, yoga, meditatie, avondmaal en dan pif poef paf ik was af.
Simplicity . . .

Van Bridget Jones naar Eat, Pray, Love

In de ashram start de dag om 6u met een stille meditatie: een techniek om je innerlijke wereld tot rust te brengen. Dat is voor mij het tijdstip waarop ik traag ontwaak. Ik luister met gesloten ogen naar de vele vogeltjes, mijn ogen openen pas als ik de hoorn van de trein in Raiwalla, het dichtbijzijnde dorp, hoor. En dan glimlach ik. Ik geniet van het wakker worden in deze met licht overgoten kamer. De zon is net opgekomen, net boven de horizon kleurt de hemel roze. Wat heerlijk te leven in een land waar je nooit hoeft na te denken over wat je best aantrekt naar gelang het weer. Het is hier elke ochtend stralend weer!

Na de stille meditatie, waar ik later op terugkom, staat een uurtje pranayama op het programma. Dit zijn ademhalingsoefeningen om het lichaam wakker te maken. De docente begint steeds met: we ontlasten onze tempel, wat ons lichaam is. We wrijven dan over ons lichaam om de afvalstoffen via de voeten uit ons lichaam te krijgen. Ik hoor je al denken: ze zweeft! Maar het gekke is dat mijn rechteroog traant bij het wrijven over mijn buik, wat wijst naar mijn lever. En dat zou kloppen, ik ben daar gevoelig. Als ik over mijn luchtwegen wrijf, begint mijn neus te lopen. Enfin, als we dan op de ademhaling focussen ga ik helemaal zweven. Letterlijk. Ik vind het heerlijk wakker worden...en dan volgt een welverdiend ontbijt.

Soberheid aan tafel betekent vegetarisch voedsel in stilte opsmikkelen. Havermoutpap, kikkererwten met komijn eronder, weer van dat brood waarvan ik de naam steeds opnieuw vergeet.
Het water in de ashram wordt gezuiverd en is dus veilig voor westerlingen. India kampt met hardnekkige vervuiling...leven op een vuilnisbelt? Hier zie en ruik je het.
Elke maaltijd sluit ik af met de afwas van mijn eigen bord en lepel. En dan even op bed hangen alvorens de yogadag verder te zetten.

De voormiddagsessie Iyengar yoga, de vorm die ik sinds drie jaar volg, focust op de spieren. Al eens gehoord van de zonnegroet? Wel zoiets. Houdingen aannemen en even aanhouden, het ziet er statisch uit, maar als je het beoefent voelt het zeer dynamisch aan. Ik stretch, span spieren op om de juiste houding aan te nemen, concentreer me op wat ik doe (waardoor ik dus geen tijd heb om aan faits divers te denken), let op mijn ademhaling en leer omgaan met pijntjes. Met ademhaling ontmijn ik pijntjes: ik focus me tijdens het ademhalen op die gevoelige snaar en op de duur ontspant dat plekje.
Na deze sessies voel ik steeds emotioneel evenwichtig, voldaan en energiek.

Voor wie graag filosofeert kan tot vlak voor de lunch in de bibliotheek vragen stellen aan en luisteren naar Swami Brahmdev, de stichter van deze ashram. Hij heeft een bruine teinte en een witte baard, wat in combinatie met zijn wit kleed een charismatisch effect heeft.
Ook hij heeft verwarring, verdriet en woede gekend. Wat hem uiteindelijk op weg heeft gezet de ashram te stichten. Dat wij hier logeren om yoga te beoefenen is een bron van inkomsten om kinderen uit het dorp te onderwijzen en vrouwen handwerk aan te leren, zodat ze onafhankelijk kunnen zijn. Hij haalde de mosterd van zijn denken bij Sri Aurobindo en the Mother.

Klokslag 13u gaat de gong dat de lunchtijd aangeeft. Rijst met een soepje van linzen of bonen, met brood, groenten in een curry en een zoetigheidje als afsluiter eet ik buiten in de schaduw. De wind maakt de warmte, zo'n 25 graden draaglijk.

Na de lunch wandelen we het domein af richting een oude tak van de Ganges. Op deze plaats is het water nog redelijk proper, nog doorzichtig. Met de voetjes in het water neem ik het landschap van keien en dorre bomen in me op. De rivierbedding is veel breder dan de ruimte die het stromende water inneemt. Tot enkele jaren terug stroomde Ganga nog hierlangs, maar door een hevige storm ligt deze heilige stroom drie kilometer verder. Dat moet toch wel een hevige storm geweest zijn!
Drie jonge knapen waggelen vrolijk het strand op. Indische popmuziek schalt uit hun draagbare radio. Eén van hen vraagt of ze ons niet storen. Natuurlijk niet. Wie is hier thuis?
Diezelfde jongen is duidelijk in hogere sferen, hij beweegt zich uitgelaten in de rivier. De andere twee doen nog de moeite hun kledij uit te gooien voor het zwemmen.

De namiddag sluiten we af met Yin Yoga, een vorm die focust op de bindweefsels. Yin betekent stretchen van de bindweefsels, wat maakt dat je meer ruimte creëert voor de organen. We werken op de meridianen in ons lichaam. Zo ben ik te weten gekomen dat rugklachten ter hoogte van de nieren wijst op angst. Blijkbaar functioneren nieren van angstige mensen minder goed. Voor mezelf heb ik de link tussen longen en dikke darm gelegd. Beide organen liggen op dezelfde meridiaan en ik kan dat bevestigen: werkt het ene niet, dan zal het andere ook vasthouden wat ik liever kwijt ben.
Bij deze yoga nemen we een houding enkele minuten aan, omdat je lichaam tijd nodig heeft te ontspannen in deze houdingen. Sommigen zijn zeer pijnlijk, anderen dan weer heerlijk! De meridianen zijn verbonden met emoties...en ja ook dat klopt. De eerste sessie van de week kwam zo intens binnen dat ik toch wel een potje gehuild heb. Vraag me niet waarom he! Loslaten van emoties. En ik was niet aan mijn proefstuk Yin Yoga Full Menu met huilen als optie toe. En deugd dat zoiets doet!

Ik pas voor de stille meditatie, schrijf wat gedachten neer en maak me klaar voor het avondmaal. Dezelfde groenten als vanmiddag met rijst en nog een salade met koriander. Het smaakt alweer na zo'n intense yogadag.
De film over het ontstaan van yoga leek me boeiend, maar ik viel al snel in slaap.
Ik sliep als een doornroosje in een marmeren paleis.

Aankomst Aurovalley Ashrem

Na een lange reis via Frankfurt naar Dehli land ik zondagochtend in Dehradun, waar een taxi gestuurd door de Ashram mij opwacht. De geur van stof, vocht en dorre planten komt me tegemoet. De geur die ik alleen in Azië ervaar. 

De koffer van de auto is snel gevuld met mijn backpack, mijn kleine rugzak geraakt er mits aanduwen nog bij. De auto heeft iets weg van een oude lada of skoda die 10 jaar geleden in Oost-Europa naar de kant van de weg uitweken voor de nieuwere modellen, maar ik kan niet thuis brengen welk merk het is. Het enige wat ik zeker weet is dat het een oude roestbak is. 

Het stoffige landschap glijdt voorbij, het zou hier enkel in juni en juli regenen. Wat wil zeggen dat de grond nog droger zal worden. De wegen zijn slechts gedeeltelijk verhard, bussen, kleine vrachtwagen, brommers, fietsers, voetgangers, af en toe een blinkende,  peperdure wagen eisen hun plaats op. De chauffeur rijdt in het midden van de weg, toetert als hij een weggebruiker in dezelfde richting nadert, wat verandert in een afgebroken getoeter als hij iemand uit de weg wil. Op de baan ben ik wel wat gewoon, aan velen hoef ik niet uit te leggen hoe dat komt...als je weet wie mij heeft leren rijden, in hoeveel landen ik met maffe taxichauffeurs ben meegereden, zelfs in Italië en Sumatra bleef ik relax. Maar nu moet ik even slikken op het moment dat wij in het midden van de weg een trager voertuig passeren en recht op een tegenligger afstevenen. Net op tijd hebben we plaats links van het midden (in India rijden ze averechts), zodat we een frontale botsing vermijden. Enfin, dat is mijn perceptie, dit is gewoon de manier van rijden. 

Tijdens de rit tuur ik naar de puinhoop langs de weg, vuile, magere lichamen, kraampjes in gamele hutjes gemaakt van afval, en afval is hier voor het rapen. India doet me aan Brasilië denken: chaos, armoede, vuil, brandend afval en veel vriendelijke mensen.

Eindelijk in Raiwalla, stap ik de receptie van een stille, nette Ashram binnen. Na wat papierwerk volg ik een jonge vrouw langs de eetzaal, onder een rij bomen zie ik de bibliotheek, wandelen we door de bloementuin richting de wereldtempel. Dit witte gebouw heeft de vorm van een arena en verenigt gasten vanuit alle hoeken van de wereld. Mijn kamer is helemaal bekleed met wit marmer, zelfs de bedden zijn massieve blokken steen bekleed met marmer en erbovenop een harde matras. Al luisterend naar de vele vogels in het aangrenzende bos val ik in een diepe slaap. Ik voel mij onmiddellijk thuis.

In de late namiddag word ik net op tijd wakker om met de rest van onze groep een late lunch te genieten. Kikkererwten, groenten in currysaus, typisch Indisch brood en rijst. There's a great beauty in simplicity. 

India!

Wat me na drie jaar opnieuw doet bloggen? India! 

In diezelfde drie jaar beoefende ik wekelijks yoga op enkele honderden meters van mijn deur. En vaak dooft de motivatie in het geval van een sportieve hobby uit, maar yoga beoefen ik steeds intensiever. Wat mij betreft is er niks zweverigs aan, het helpt mij te ontspannen, mijn lichaam soepel te houden en mijn geest in balans te krijgen. 

Begin november besliste ik in te gaan op het aanbod van één van de twee docentes mee te gaan naar Aurovally Ashram in het noorden van India. Ik heb het gevoel nog nooit zo te hebben uitgekeken naar een reis als nu. De terreuraanslagen in onze hoofdstad houden mij niet tegen. Angst maakt mij niet bang!

Deze reis zie ik als het punt achter de voorbije vijf jaar, waarin ik een lange zoektocht aflegde naar een lichtpunt aan mijn horizon: mezelf, blijkt nu. En dat durf ik zonder schaamte te schrijven. Jarenlang worstelde ik met (het verlies van) mijn emotioneel afwezige vader en de slopende vraag wat ik toch op deze aarde loop te doen. Het antwoord op al dat getwijfel is LIEFDE, voor mezelf, voor mijn geliefden en alles wat ik doe.
Respect, Dankbaarheid en Compassie. Liefde is verbondenheid, met jezelf, wearing emotions close to the skin.

Het jarenlange verdriet door de totale afwezigheid van mijn vader putte mij mentaal en met als gevolg ook fysiek uit.
Ik hoop terug te keren met een gezonder lichaam, want mijn immuniteit staat op een zeer laag pitje. Ik voel de ontstekingen branden, woekeren. Deze trip betekent het einde van een intense 'rouw'periode, mijn zwakheden benoemen en aanpakken was even slikken. Enkele onvoorziene wendingen openden mijn ogen. De zin van mijn leven is leven, houden van het leven. Groeien is een levenslange taak. Keep your head up, keep your heart strong! 

Ook professionel was ik op de dool, een herscholing bracht me tot de plaats waar ik bij thuiskomst vast aan de slag ga. Het hele plaatje klopt: de job zelf is hands-on, de collega's zijn flexibel, de humor geeft een goeie sfeer en kwaliteit is ons streefdoel. Administratie is voltooid verleden tijd, horeca is the new me! En ondertussen timmer ik met hulp van enkele goude vrienden aan mijn droom.
Ik ben een contente meid. Groeien heelt. Of is het heling doet groeien? 

Dus de reden van bloggen? Ik zeg niet dat van de ene Zwitserse berghut naar de andere wandelen, met de rugzak Thailand doorkruisen, fietsen en wildkamperen op de Noorse Lofoten of eenvoudigweg kamperen in onze Ardennen minder de moeite waren om over te schrijven...het kwam er gewoon niet van. Het waren stuk voor stuk intense reizen: mooie natuur, mooie mensen...geweldige annekdotes! 

Maar zelfzorg in India? Ik had nooit gedacht dat ik die stap zou durven zetten. Bij India denk ik aan vele handen die mij aanraken, terwijl ik me door een massa bedelende mensen wring (Indiana Jones), de vuile Ganges en diarree. Van de Ashram kan ik me weinig voorstellen, maar ik weet dat ik het naar mijn zin zal hebben. Very exciting! Keep you posted sweeties!