India!

Wat me na drie jaar opnieuw doet bloggen? India! 

In diezelfde drie jaar beoefende ik wekelijks yoga op enkele honderden meters van mijn deur. En vaak dooft de motivatie in het geval van een sportieve hobby uit, maar yoga beoefen ik steeds intensiever. Wat mij betreft is er niks zweverigs aan, het helpt mij te ontspannen, mijn lichaam soepel te houden en mijn geest in balans te krijgen. 

Begin november besliste ik in te gaan op het aanbod van één van de twee docentes mee te gaan naar Aurovally Ashram in het noorden van India. Ik heb het gevoel nog nooit zo te hebben uitgekeken naar een reis als nu. De terreuraanslagen in onze hoofdstad houden mij niet tegen. Angst maakt mij niet bang!

Deze reis zie ik als het punt achter de voorbije vijf jaar, waarin ik een lange zoektocht aflegde naar een lichtpunt aan mijn horizon: mezelf, blijkt nu. En dat durf ik zonder schaamte te schrijven. Jarenlang worstelde ik met (het verlies van) mijn emotioneel afwezige vader en de slopende vraag wat ik toch op deze aarde loop te doen. Het antwoord op al dat getwijfel is LIEFDE, voor mezelf, voor mijn geliefden en alles wat ik doe.
Respect, Dankbaarheid en Compassie. Liefde is verbondenheid, met jezelf, wearing emotions close to the skin.

Het jarenlange verdriet door de totale afwezigheid van mijn vader putte mij mentaal en met als gevolg ook fysiek uit.
Ik hoop terug te keren met een gezonder lichaam, want mijn immuniteit staat op een zeer laag pitje. Ik voel de ontstekingen branden, woekeren. Deze trip betekent het einde van een intense 'rouw'periode, mijn zwakheden benoemen en aanpakken was even slikken. Enkele onvoorziene wendingen openden mijn ogen. De zin van mijn leven is leven, houden van het leven. Groeien is een levenslange taak. Keep your head up, keep your heart strong! 

Ook professionel was ik op de dool, een herscholing bracht me tot de plaats waar ik bij thuiskomst vast aan de slag ga. Het hele plaatje klopt: de job zelf is hands-on, de collega's zijn flexibel, de humor geeft een goeie sfeer en kwaliteit is ons streefdoel. Administratie is voltooid verleden tijd, horeca is the new me! En ondertussen timmer ik met hulp van enkele goude vrienden aan mijn droom.
Ik ben een contente meid. Groeien heelt. Of is het heling doet groeien? 

Dus de reden van bloggen? Ik zeg niet dat van de ene Zwitserse berghut naar de andere wandelen, met de rugzak Thailand doorkruisen, fietsen en wildkamperen op de Noorse Lofoten of eenvoudigweg kamperen in onze Ardennen minder de moeite waren om over te schrijven...het kwam er gewoon niet van. Het waren stuk voor stuk intense reizen: mooie natuur, mooie mensen...geweldige annekdotes! 

Maar zelfzorg in India? Ik had nooit gedacht dat ik die stap zou durven zetten. Bij India denk ik aan vele handen die mij aanraken, terwijl ik me door een massa bedelende mensen wring (Indiana Jones), de vuile Ganges en diarree. Van de Ashram kan ik me weinig voorstellen, maar ik weet dat ik het naar mijn zin zal hebben. Very exciting! Keep you posted sweeties!