Van Bridget Jones naar Eat, Pray, Love

In de ashram start de dag om 6u met een stille meditatie: een techniek om je innerlijke wereld tot rust te brengen. Dat is voor mij het tijdstip waarop ik traag ontwaak. Ik luister met gesloten ogen naar de vele vogeltjes, mijn ogen openen pas als ik de hoorn van de trein in Raiwalla, het dichtbijzijnde dorp, hoor. En dan glimlach ik. Ik geniet van het wakker worden in deze met licht overgoten kamer. De zon is net opgekomen, net boven de horizon kleurt de hemel roze. Wat heerlijk te leven in een land waar je nooit hoeft na te denken over wat je best aantrekt naar gelang het weer. Het is hier elke ochtend stralend weer!

Na de stille meditatie, waar ik later op terugkom, staat een uurtje pranayama op het programma. Dit zijn ademhalingsoefeningen om het lichaam wakker te maken. De docente begint steeds met: we ontlasten onze tempel, wat ons lichaam is. We wrijven dan over ons lichaam om de afvalstoffen via de voeten uit ons lichaam te krijgen. Ik hoor je al denken: ze zweeft! Maar het gekke is dat mijn rechteroog traant bij het wrijven over mijn buik, wat wijst naar mijn lever. En dat zou kloppen, ik ben daar gevoelig. Als ik over mijn luchtwegen wrijf, begint mijn neus te lopen. Enfin, als we dan op de ademhaling focussen ga ik helemaal zweven. Letterlijk. Ik vind het heerlijk wakker worden...en dan volgt een welverdiend ontbijt.

Soberheid aan tafel betekent vegetarisch voedsel in stilte opsmikkelen. Havermoutpap, kikkererwten met komijn eronder, weer van dat brood waarvan ik de naam steeds opnieuw vergeet.
Het water in de ashram wordt gezuiverd en is dus veilig voor westerlingen. India kampt met hardnekkige vervuiling...leven op een vuilnisbelt? Hier zie en ruik je het.
Elke maaltijd sluit ik af met de afwas van mijn eigen bord en lepel. En dan even op bed hangen alvorens de yogadag verder te zetten.

De voormiddagsessie Iyengar yoga, de vorm die ik sinds drie jaar volg, focust op de spieren. Al eens gehoord van de zonnegroet? Wel zoiets. Houdingen aannemen en even aanhouden, het ziet er statisch uit, maar als je het beoefent voelt het zeer dynamisch aan. Ik stretch, span spieren op om de juiste houding aan te nemen, concentreer me op wat ik doe (waardoor ik dus geen tijd heb om aan faits divers te denken), let op mijn ademhaling en leer omgaan met pijntjes. Met ademhaling ontmijn ik pijntjes: ik focus me tijdens het ademhalen op die gevoelige snaar en op de duur ontspant dat plekje.
Na deze sessies voel ik steeds emotioneel evenwichtig, voldaan en energiek.

Voor wie graag filosofeert kan tot vlak voor de lunch in de bibliotheek vragen stellen aan en luisteren naar Swami Brahmdev, de stichter van deze ashram. Hij heeft een bruine teinte en een witte baard, wat in combinatie met zijn wit kleed een charismatisch effect heeft.
Ook hij heeft verwarring, verdriet en woede gekend. Wat hem uiteindelijk op weg heeft gezet de ashram te stichten. Dat wij hier logeren om yoga te beoefenen is een bron van inkomsten om kinderen uit het dorp te onderwijzen en vrouwen handwerk aan te leren, zodat ze onafhankelijk kunnen zijn. Hij haalde de mosterd van zijn denken bij Sri Aurobindo en the Mother.

Klokslag 13u gaat de gong dat de lunchtijd aangeeft. Rijst met een soepje van linzen of bonen, met brood, groenten in een curry en een zoetigheidje als afsluiter eet ik buiten in de schaduw. De wind maakt de warmte, zo'n 25 graden draaglijk.

Na de lunch wandelen we het domein af richting een oude tak van de Ganges. Op deze plaats is het water nog redelijk proper, nog doorzichtig. Met de voetjes in het water neem ik het landschap van keien en dorre bomen in me op. De rivierbedding is veel breder dan de ruimte die het stromende water inneemt. Tot enkele jaren terug stroomde Ganga nog hierlangs, maar door een hevige storm ligt deze heilige stroom drie kilometer verder. Dat moet toch wel een hevige storm geweest zijn!
Drie jonge knapen waggelen vrolijk het strand op. Indische popmuziek schalt uit hun draagbare radio. Eén van hen vraagt of ze ons niet storen. Natuurlijk niet. Wie is hier thuis?
Diezelfde jongen is duidelijk in hogere sferen, hij beweegt zich uitgelaten in de rivier. De andere twee doen nog de moeite hun kledij uit te gooien voor het zwemmen.

De namiddag sluiten we af met Yin Yoga, een vorm die focust op de bindweefsels. Yin betekent stretchen van de bindweefsels, wat maakt dat je meer ruimte creëert voor de organen. We werken op de meridianen in ons lichaam. Zo ben ik te weten gekomen dat rugklachten ter hoogte van de nieren wijst op angst. Blijkbaar functioneren nieren van angstige mensen minder goed. Voor mezelf heb ik de link tussen longen en dikke darm gelegd. Beide organen liggen op dezelfde meridiaan en ik kan dat bevestigen: werkt het ene niet, dan zal het andere ook vasthouden wat ik liever kwijt ben.
Bij deze yoga nemen we een houding enkele minuten aan, omdat je lichaam tijd nodig heeft te ontspannen in deze houdingen. Sommigen zijn zeer pijnlijk, anderen dan weer heerlijk! De meridianen zijn verbonden met emoties...en ja ook dat klopt. De eerste sessie van de week kwam zo intens binnen dat ik toch wel een potje gehuild heb. Vraag me niet waarom he! Loslaten van emoties. En ik was niet aan mijn proefstuk Yin Yoga Full Menu met huilen als optie toe. En deugd dat zoiets doet!

Ik pas voor de stille meditatie, schrijf wat gedachten neer en maak me klaar voor het avondmaal. Dezelfde groenten als vanmiddag met rijst en nog een salade met koriander. Het smaakt alweer na zo'n intense yogadag.
De film over het ontstaan van yoga leek me boeiend, maar ik viel al snel in slaap.
Ik sliep als een doornroosje in een marmeren paleis.