De Batak van dichterbij op Samosir

De dag gestart met een pannenkoek met banaan en een teh manis. Ik heb geen zin in rijst en ook niet in toost met ei. Vandaag vroeg uit de veren om wat lokale cultuur op te snuiven. Ik ontmoet Sudi, mijn chauffeur aan het politiekantoortje, waar overigens niemand zit. Eigenlijk ga ik ervanuit dat Sudi mij per auto voert, maar het blijkt een scooter te zijn. Ok, maar ik ben er niet wild van, nadat ik gisteren gezien heb hoe gek hier iedereen over dit eiland scheurt. Goed, de Indonesische toeristen zijn vertrokken, dus de banen liggen er verlaten bij. Sudi belooft rustig te rijden en al snel ben ik aangepast en vind ik deze manier van verkennen best prima. Nu kan ik beter rondkijken naar buffels, vogels, rijstvelden, batakhuizen, het leven hier op dit eiland...

Na een klein uurtje snorren, komen we aan in Simando waar het Batak museum is gevestigd. Batak is de oorspronkelijke bevolking hier op dit eiland. Ondertussen zijn deze mensen Christenen, maar initieel geloofden zij in zwarte magie en dat soort dingen. Ik stap het museum binnen, wat eigenlijk een dorp is, Huta Bolon. Het dorp bestaat uit een pleintje, met de heilige boom die ouder is dan het dorp. De grote woonhuizen met dat onder andere van de koning staan recht tegenover het hoger gelegen gebied, want de goden leven op de berg. De kleinere huizen zijn rijstschuren. We krijgen een demonstratie van traditionele Batakdans. De dansers dragen die typsiche doeken rond hun lichaam en over de schouder. Een buffalo wordt mee het plein op getrokken, gevolgd door een zwerm mussen. als een van de vrouwen rijst over zich gooit, landen de mussen massaal achter de vrouw en enkele ogenblikken later vliegen ze weer massaal op richting de heilige boom. De dansen zijn sereen en ik heb de indruk dat niet allen dansers even gemotiveerd zijn...of zouden die Batak vroeger ook tijdens een ceremonie een praatje geslaan hebben? 

Na afloop stap ik terug achterop de scooter van Sudi richting Ambarita, waar nog een typisch Batakdorpje bewoond is. Dit dorpje is omringd door een muur met een smalle doorgang, net breed genoeg voor de grootste buffel en behoort tot het koninkrijk Siallagan. Hier ook weer een pleintje met een gigantische heilige boom in het midden. De Batakhuizen zijn versierd met symbolen die rood, wit en zwart zijn ingekleurd. Wit staat voor de lucht, rood voor de aarde en zwart voor de zwarte magie. Alles heeft een betekenis, zoals de banden die over de gevel doorlopen de verbondenheid van de familie die in het huis woont vertegenwoodigt. Batak streven naar 17 zonen en 6 dochter, maar dat is zelden haalbaar. Jongens zijn belangrijker dan meisjes in die zin dat zij de familienaam voortzetten. Andere versieringen de gekko, die staat voor geluk en voorspoed. Ik heb al eentje om mijn nek hangen om murphy op afstand te houden, oh ik ben al in de ban van zwarte magie...geestig. De vier vrouwenborsten staan voor de fertiliteit van de vrouw, wat niet onbelangrijk is als je naar 33 kinderen streeft. De twee maskers beelden de olifant en de leeuw af, om de familie te beschermen tegen boze geesten.

Een batakhuis is wel cool, alles is een ruimte met drie niveaus, beneden de beesten, in het midden slapt en eet de familie en aan de voor- en achterzijde is nog plaats op een extra niveau om het eten te bewaren. Het dak heeft een gekke vorm, ik dacht meteen aan een boot en dat is het ook. Het dak is naar een kano of het zadel van een paard...hoewel ik hier nog geen paard heb gespot. De ene punt is hoger dan de andere, dat betekent geluk en voorspoed. Oorspronkelijk is het dak gemaakt van palmschors, maar dat schijnt nu te duur en te schaars te zijn...heeft dat met de plantages te maken? Soit, nu gebruiken ze metaal, dat is niet alleen heet, maar ook lelijk. Zonde.

Dit eiland staat bekend om kanabalisme voor de verspreiding van het Christendom. een sappig verhaaltje...
Het begint allemaal bij een misdaad, gaat het om overspel, moord of verkrachting wordt de crimineel ter dood veroordeeld. Die beslissing valt in de rechtzaal, wat eigenlijk een cirkel van stenen stoelen is naast de heilige boom. De veroordeelde krijgt een cel op het niveau van de dieren en alle inwoners mogen hem intimideren, zoals bv. op hem spuwen. De dag van executie wordt de veroordeelde gepijnigd om te zien of hij geen boze geesten bezit. Toont hij geen pijn, dan komt de Sjaman of kruidenman ten tonele om hem met zijn stok te slaan tot hij pijn heeft. Na veel vijven en zessen wordt deze onthoofd en mag iedereen meesmullen van de dode. Dikke feest dus. Gelukkig ben ik een braaf meisje...Upik!

In de namiddag besluit ik het op een fietstochtje te wagen, maar het gaat hier op en neer...niet dat ik dat niet aankan...maar die fietsen hier zijn voor kleine mensjes. Dus ik maak er een korte tocht van om de buurt wat te verkennen. Bij aankomst neem ik een duik in het meer, want ik ben wat rood aangelopen van de plakkerige hitte. En dan chillen, de laatste avond op deze rustige plek. Morgen neem ik de boot terug naar het vaste land om nog eens bij Henny te logeren.

Selamat Jalan!