Eindelijk heb ik een afspraak om een kijkje in een Ayurvedische keuken te nemen. De Indische kok van het welnesscenter verwacht me rond 11u. Hij biedt me Chai aan, maar ik pas. Niet dat ik het niet lust: Chai bestaat uit o.a. kardemon, kaneel, kruidnagel, peper en wordt met melk en veel suiker gekookt. Die laatste twee ingrediënten mijd ik liever. Chai is de populairste drank onder de Indianen. Het smaakt fluweel zoet zoals chocolademelk.
De kok wiens naam ik alweer kwijt ben, legt uit wat hij al voorbereid heeft en zet me aan het werk. Ik kuis en snijd groentjes voor een koude salade. De messen die ik thuis gewoon ben heb ik hier niet voor handen. Ik voel mij een kluns, onze gewoontes liggen duidelijk anders en het vertrouwen zakt me in de schoenen. Maar de kok blijft vriendelijk, leert me kruiden combineren, lekkere dahl maken en sapati, brood dat wat weg heeft van pannenkoek, bakken. Ik geniet samen met de andere gasten van een heerlijke lunch. Het dessert is niet echt mijn smaak: halwa. Pudding van griesmeel (polenta) met gekarameliseerde suiker en water. Liever rijst met gekruide dahl, gebakken paprika en aardappelen met koriander, gember, look, fennegriek en komijn. I love Indian food! Met ginger lemon tea, die me steeds opnieuw doet denken aan de jungletocht in Sumatra met mijn vriend Johny! Yes!
Na het avondmaal in de vertrouwde ashram, betreed ik met mijn nieuwe klankschaal de yogazaal. Een klein groepje zit in een cirkel rond een Colombiaanse vrouw die erg bedreven is met healing met behulp van klankschalen. De ruimte is subtiel met blauw en roos verlicht. De vrouw spreekt met zachte stem en haar blik liefdevol, iemand bij wie ik me meteen veilig voel.
Een klankschaal koop je best handgemaakt met een houten stok die aan één kant bekleed is met daim. Elke schaal klinkt anders, dus je zoekt tot je de klank hoort die je aanspreekt. Toen ik in het Tibetaans straatje mijn klankschaal kocht, kreeg ik uitleg over hoe ik geluid uit die bronzen kom krijg, het lijkt makkelijker dan het is.
De klantschaal plaats ik op mijn platte linkerhand. Ik volg de instructies van de specialiste en neem de houten staaf, wellicht bestaat er een naam voor, losjes in de hand, tik vervolgens tegen de schaal. Enkele korte gongs klinken door de ruimte. Een schaal maakt op verschillende niveaus trillingen. Jammer dat ik zo weinig van muziek en frequenties ken. Je zal me moeten geloven dat zo'n klankschaal magisch klinkt. Na de losse tik neem ik de stok als een pen in de hand, duw deze met de bekleede kant tegen de rand van de schaal en maak een cirkelvormige beweging door de rand te volgen. Ik ga helemaal op in de actie, waarbij ik niet het gewenste effect bereik. Naast mij hoor ik iemand van de groep vragen of ik in mijn potten aan het roeren ben. Ik begrijp niet wat ie bedoelt, tot ik opkijk en merk dat iedereen naar me staart. Ik moet de beweging trager herhalen, dat lukt al beter.
De Colombiaanse vrouw vraagt onze yogadocente in het midden van de kring te gaan liggen, ze wil demonstreren hoe we onze klankschaal kunnen gebruiken. Ze maakt de cirkelvormige beweging en de schaal verspreid een aangenaam trillend geluid. De handpalm waarop de schaal rust beweegt ze weg van en terug naar de blonde kruin van de docentes hoofd, de plaats van de zevende chakra, de om. Ze laat de blondine wennen aan de frequentie van deze schaal en maakt een opening naar het universum. Vervolgens plaatst ze de schaal op het hart en volgt de chakralijnen, ook bekend als de meridianen, langs alle organen tot en met de voetzolen. Ik kan me voorstellen dat het proefkonijn hier heel ontspannen van wordt, ik vind het zelf al rustgevend. Gefascineerd kijken we in stilte naar het ritueel dat zich voor onze ogen afspeelt. Jammer dat ik dit niet bij mezelf kan doen...de andere docente fluistert me toe dat ze dit na wat oefenen op haar man wel eens bij me wil toepassen. Samen hebben we al enkele klankschalen om mee aan de slag te gaan. Ik glunder. Als de Colombiaanse afrondt, lijkt de docente uit een heerlijke slaap wakker te worden. Ze getuigt dat dit een zalige ervaring is.
Een man uit onze groep die zijn tanden heeft gezet in spiritualiteit, vraagt de Colombiaanse vrouw om een klankschaal op zijn zesde chakra, namelijk het derde oog, te plaatsen. De vrouw stemt in en hij legt zich uitgestrekt te midden de cirkel waarin we zitten. Ze plaatst een kleine klankschaal op zijn voorhoofd en maakt de beweging die de schaal doet trillen. De man begint hevig te ademen, plotseling maakt zijn lichaam ongecontroleerde schokken. Iedereen schrikt, de vrouw stopt onmiddellijk. Hij vraagt om verder te gaan, maar ze weigert. Ze vindt dit te gevaarlijk. Hij overtuigt haar, ze plaatst een tweede klankschaal op zijn hart. Ze wisselt af tussen de twee schalen, zodat de man rustig blijft. Als ze stopt en de man zich rechtop zet, verklaart hij dat hij in een vorig leven getuige was van een aanval op een boeddhistisch klooster. Dat zijn emoties van toen losgekomen zijn. Ik doe erg mijn best hem het voordeel van de twijfel te geven, maar ik heb het moeilijk hem te geloven. Eerder deze week luisterde ik naar enkele aanhangers van reïncarnatie, dat je ziel ervaringen uit vorige levens meedraagt, dat die je angsten bepalen. Ik begrijp dat de mens bij gebrek aan religie andere verklaringen zoekt voor het magische van ons bestaan. Maar uiteindelijk zit alles toch simpelweg tussen de twee oren? Onze emoties zijn gevolgen van de chemie in ons lichaam, wat op zich al wonderbaar is. Maar dat je in trance kan gaan en connectie maakt met een vorig leven vind ik tot het tegendeel mij persoonlijk bewezen is bullshit. Als je erin gelooft bestaat het ook. Het geeft mij een blair-witchgevoel, een beklemmende angst die ik bewust wegduw. Ik geloof in een positieve attitude en herhaal met overtuiging Paulo Coelho dat als je je eigen legende, ziel dus, volgt het universum samenspant je hierbij te helpen. En of alles nu toeval is of net niet, ik heb geen idee. En ik hoef dat ook niet te begrijpen. Ik geloof dat mijn instelling mijn pad bepaalt. Ben ik negatief, dan lijkt niks mee te zitten. Ben ik positief heb ik het gevoel dat alles wat ik nodig heb mij tegemoet komt. Op de muur van mijn toilet heb ik ooit geschreven: "Don't fix your problems. Fix your thinking and your problems will fix themselves." Af en toe je eigen perceptie in vraag stellen, en niet zomaar de schuld aan een andere toeschrijven.
Ik geloof. Niet in leven na de dood. Niet in goden. Niet in toeval. Niet in het voorbestemde. Ik geloof. Punt. Ik heb vertrouwen. Ik geloof in mijn legende. En de afgelopen 12 dagen hebben mijn geloof gemarkeerd. De mala om mijn hals, het symbool van de derde chakra op mijn pols, de 'om' in mijn hals wijzen mij op mijn geloof. Zodat ik niet vergeet wat ik nu weet: leven is groeien.
Bedankt lezers voor jullie enthousiaste reacties. Deze blog geeft mij de kans het schrijven te oefenen... Stiekem droom ik al sinds mijn jeugd ooit iets relevant te publiceren. Wie weet...?! Ondertussen schrijft ieder van ons verder aan zijn eigen legende.
Liefs Sarah Jane 🍀
Geen opmerkingen:
Een reactie posten