Yoga & henna

Bij zonsopgang klinkt getrommel uit de nabijgelegen tempel, het geklik van de langzaam voortbewegende trein, mensen die elkaar luidkeels groeten, brommertjes die over de verlaten oever van de Ganges snorren. Even later wordt het rustig. Enkel de honden, de vogels en de hitte hoor ik nog. Heerlijke geluiden om yoga te beoefenen.

Ik loop met een sarong over mijn hoofd en schouders langs de distels in de tuin. Ik wist niet dat dit onkruid zo frivole, lichtgele bloempjes heeft. Naast de receptie staat een hoge boom met minstens zeven natuurlijke bijenkorven, machtig! Het is nog vroeg in de ochtend en de zon brandt al. Elke dag wordt het heter, droger en stoffiger. Elke boom op dit domein heeft een witgelakte stam tegen het verbranden, het wordt vandaag 36 graden.

Tijdens de les Iyengar yoga openen mijn longen en liezen, maar ook mijn huidporiën: het zweet staat bij de handstand meteen op mijn voorhoofd. Elke dag opnieuw begin ik stijfjes aan deze les, na anderhalf uur ronden we af met een rustmoment, savasana. Dan lig ik plat op de mat en heb ik geen pijnlijke onderrug meer, voel ik de energie in mijn armen en benen tintelen, de rust in mijn romp en met dank aan de pranayama (ademhalingsoefeningen) voor het ontbijt een fris gevoel in mijn hoofd.

Op een 500m van de ashram woont Jyoti, een kleuterjuf die met henna tekeningen op de huid maakt! Ze is 23 en woont met haar ouders, haar broer, diens vrouw en hun twee kinderen in een deel van een gebouw, waar ze over drie kamers en een keukentje beschikken. We wandelen het erf op voorbij een eerste deur waar een andere familie woont. In de tuin staat een rek waarop koeienvlaaien staan te drogen, deze verbranden ze tijdens de winter. Een koe geeft eten én warmte, daarom is ze heilig? Binnen ruik ik wel degelijk met wat er gestookt wordt.

In het eerste vertrek staat een zetel, enkele stoelen en het bed van het Jyoti. De vader komt uit een van de andere vertrekken, zijn slaapkamer. Iemand van de groep neemt plaats op het bed in die kamer, samen met het Jyoti. Ze heeft een klein spuitzakje in de hand en bedekt de enkel met een prachtige tekening. Ondertussen biedt de schoonzus met een schattige baby op de arm chips aan. Ze legt de baby op het bed in het eerste vertrek, waar ik met nog enkele anderen zit. De lachende, bruine kijkers veranderen snel naar triestige tranenvijvertjes... ik krijg de baby niet gesust. Dat verwondert wellicht niemand onder jullie. Maar ook dat zal veranderen: een kind groot brengen behoort tot één van mijn intenties. ;-)
Het mini-meisje stopt onmiddellijk met huilen als ze zich in de armen van haar moeder bevindt. We drinken Chai Latte en schenken onze aandacht aan moeder en dochter. Achter mij flitsen beelden op een enorme flatscreen, met wifi-aansluiting. Vreemd zicht in de vervallen woning ingericht met versleten meubelen. Niet dat ik belang hecht aan nieuwe spullen, zelf heb ik ook allemaal oude rommel staan. Het is gewoon een groot contrast, wat ik ook in Indonesië ervaarde. Ook als iemand arm is, heeft ie geld voor een smartphone en flatscreen.

Als het mijn beurt is, neem ik plaats op het ouderlijk bed. Jyoti begint aan de bloem op de wreef van mijn rechtervoet. Het is de eerste keer dat ze deze tekent en dat doet ze prima. Ik zeg haar dat ze talent heeft. Ze glimlacht verlegen. Ik vraag haar of ze doordat ze zelf een inkomen heeft nog zal moeten trouwen. Haar zus woont elders, omdat ze is uitgehuwelijkt. Het hangt van haar ouders af, antwoordt ze met de ogen op mijn voet. Ze is niet verliefd, dus ze heeft ook geen alternatief mochten haar ouders een man voorstellen. En trouwen zal ze, het tegengestelde zou een schande zijn voor de familie. Maar uit ons gesprek begrijp ik wel dat ze duidelijk het verschil kent tussen trouwen met iemand van wie je houdt of met een partner gekozen door je ouders. Ik vraag of ze zo vrij als een Europese vrouw wil zijn, omdat ze een ingenieursdiploma heeft. Ze voelt zich vrij, voorlopig nog. Ze hoeft niet zo vrij te zijn als ik, zegt ze. Ze kan lesgeven in de materie die ze gestudeerd heeft. Ze vraagt of ik single ben, ik vertel haar dat ik net hersteld ben van een versplinterd hart. De tekening is af, ze kijkt me aan en glimlacht. Jij bent mooi, de liefde zal jou vinden. Wat is ze lief.

We laten wat rupies achter en wandelen terug, om op tijd te zijn voor yin yoga. Sommigen stoppen aan het winkeltje om pepsi te kopen, aangezien wij nogal een sober dieet volgen in de ashram. Enkele meters voor onze verblijfplaats ontdekken we een berm vol wilde wietplantjes. Haha lekker dat die blaadjes ruiken! Mmm ;-)

De pijn in mijn linkerschouderblad en -borstwervels steekt af en toe de kop op. Een trauma van een valpartij met mijn snelst rijdende tweewieler. Maar ik voel dat de oefeningen om de borst te openen en werkend op de hartshakra het trauma wakker maken. Na het stretchen ontspant de hele zone. En bij de shakra van het hart hoort de opening voor de onvoorwaardelijke liefde: dankbaarheid en compassie. Ik glimlach. Alle gedachten die de laatste weken uit mijn pen vloeiden worden hier in Aurovalley onderstreept. De reden van mijn reis is duidelijk: fulfilment of the transformation. Niet toevallig slaap ik in de kamer met de naam fulfilment en staat deze trip in het teken van transformatie (wat ik pas hier ontdekte).

Na het avondmaal die zoals elke middag en elke avond bestaat uit rijst, dahl met linzen, gestoofde groenten met koriander of komijn, sapata (brood) en een beetje salade leg ik me op het dak van de tempel waar ik slaap. In de verte zie ik roze lichtjes flikkeren, dat schijnt een tempel te zijn. Pure kitch. Eerlijk gezegd heb ik het een beetje moeilijk met de ongezelligheid, de kitch en de vervallen staat van zowat alles wat je ziet.
Ik luister naar de magische Bon Iver, terwijl ik op mijn rug naar de sterren tuur. Net zoals afgelopen december in Portugal bedenk ik dat ik te weinig van die mysterieuze hemel ken. Het enige wat ik kan zeggen is dat de schoonheid van de donkere hemel vol fonkeling mij raakt. Een vleermuis vliegt vlak boven me. Het wemelt hier van de eekhoorn, (roof)vogels, wandelende tak, duizendpoot, hert, aap en volgens een waarschuwingsbord in de tuin leven hier luipaarden en olifant. Als de avond valt mogen we niet alleen over het domein, als een luipaard kan tellen en een olifant voor twee mensen wel uitwijkt. ;-)

De natuur en de plaats die de mens inneemt lopen hier in elkaar over. Een positief verschil met onze maatschappij. In het westen zetten we de natuur naar ons hand en verdreven we de wilde dieren. Hier leven natuur en mens in harmonie, alleen jammer dat afval het hele idee ondermijnt. Hopen zwrfvuil is typisch aan armoede. In Sumatra liet ik me vertellen dat men verpakkingen op de grond gooit, omdat men vroeger alles in bananenbladeren verpakte. En dan gooide men over de schouder op de weg. Een gewoonte die niet veranderde. In toeristische plaatsen zie je dan wel vuilophaling, zoals in Rishikesh. En je kan je voorstellen wat voor een rotte geur rondslingerend afval heeft...
Ik ben overuigd dat een kleine inspanning tot sensibilisering en organisatie vuilophaling een groot verschil kan maken. En eens Indiërs een propere straat gewoon zijn, zullen ze zich ook ergeren aan zwerfvuil. Tot daar mijn boompje over het milieu. Goed dat Hindoes vegetariërs zijn, maar daar is alles mee gezegd. De stinkende, oude voertuigen, het stoken met koeienstront, het rondslingend afval, het vervuilen van de Ganges met offers, het wassen en het baden maakt de voetafdruk naar mijn gevoel gigantisch.
En toch leven ze dichter tegen de natuur met hun inzichten in het menselijk lichaam en kruiden...ayurvedische geneeskunde!