Een jongeman komt naast me zitten, terwijl de grote massa aanschuift om te boarden. Hij vraagt of ik Europees ben, dat ziet hij wel goed, zegt hij. Uiteraard kan ik dat niet verstoppen. We geraken aan de praat en nog voor het vliegtuig Padang verlaat hebben we al nummers uitgewisseld. Zo is dat hier, iedereen heeft je telefoonnummer, vrouwen lopen in pyama en mannen roepen je na of noemen je beauty. Het streelt mijn ego wel, tot ik het weer eens beu ben natuurlijk.
Eens geland in Jakarta staat Feri, diezelfde jongeman die er best wel goed uitziet, weer voor me. Hij heeft een aansluiting naar Papua, of ik zin heb in een kop koffie en eens wil proeven van Minangkabau krupuk... Ookal is het midden in de nacht is en heb ik nog geen hotel geboekt, lijkt me dat geen slecht idee. Ik kan wel een babbel met een normale mens gebruiken. Soit, ik ben de laatste twee dagen op stap geweest met twee Nederlandse backpackers, aan gezelschap geen tekort gehad.
Na een leuke babbel en de beloofte dat ik het aanstaande weekend naar Bandung kom en dat hij me de stad door de ogen van een local zal laten zien, neem ik een taxi naar Jalan Jaksa. De buurt voor een backpackershotel...dirt cheap omschrijft mijn reisgids het hotel dat ik uitkies...Dirt kan je wel zeggen ja, het vuilste hotel dat ik al bezocht heb in drie weken. Maar goed, ik ben blij dat de taxibestuurder enkel met loeiharde beats een indruk op me wil maken en dat het hotel mij nog ontvangt. Ik ben steendood, het is 2u. De hitte is ondraaglijk.
Om 7.30 sta ik op om mijn treinreis naar Yogyakarta te boeken, want ik ben niet van plan om lang in het vervuilde Jakarta te blijven. Ik moet rondgaan, de waterleiding van de bouwwerf naast het hotel is gesprongen en de straat lijkt wel een zwembad...met cheap dirt water. De buurt van Jaksa is best wel ok, er staan heel wat recente kantoorgebouwen. Een uurtje later heb ik een zitje op de nachttrein geboekt...dan nu maar Jakarta bezoeken zeker, nu ik hier toch ben. Mijn vrienden in Sumatra verwittigde mij voor very bad people in Jakarta...en ik hou daar niet van he, als ze zo beginnen!
En zoals gewoonlijk heeft het leven zo zijn manier om je dag op te vrolijken, want voor me aan de ticketverkoop van de trein, staat een Europese man die in hetzelfde hotel logeert. Oscar, uit Milaan en ik besluiten om er samen Kota te bezoeken, de oude koloniale wijk. Op de trein vliegen we een wagon verder...wij blijken in de Wanita-only-wagon te staan...De extremen hier zijn groot, hier zitten de vrouwen apart in de trein, soms lopen ze kortgerokt, de ene gelooft plechtig in Alllah, de andere doet alsof. Het lijkt een beetje op het Katolieke patroon van enkele decennia terug.
Kota is een verzamelijk van koloniale krotten met ertussen Cafe Batavia, ingericht in de jaren 20 stijl. We wandelen door naar de haven Sunda Kelapa. Onderweg lopen we tussen het drukke verkeer brede straten over met uitzicht op de gitzwarte rivier. De Warung (woonwijk) rond de haven wordt bewoond door kinderen die ons achtervolgen, katten die op eten uit zijn, vrouwen die bananen verkopen en mannen die poolen. Het verschil met Jaksa is enorm, mensen zijn vuil in superlatieven. We bereiken doorheen de kleine straatjes de haven. Hier is de tijd wederom blijven stilstaan...het water is een brij van troep. Misschien moet ik toch maar geen vis meer eten...misschien ook geen kip...want die eet al hetzelfde afval. Tja, dan blijft er nog alleen Tahu (tofu) over. Hier word je alleen vegi door de viezigheid in de straat.
De buurt is arm, maar de moskee met twee witte torens oogt goed onderhouden. Hier heeft de moskee nog de functie van een gemeenschap, zoals bij ons vroeger de parachie. Kinderen spelen op het plein of in de tuin van de tempel. Vrouwen verkopen water en eten, mannen maken een praatje...en straks laten ze allemaal hun schoenen aan de deur staan om te bidden. Niemand staat alleen, iedereen zorgt voor elkaar, maar daar geef je vrijheid voor in de plaats.
Glodok, China town, lopen we snel even door, want ik moet tijdig in het station zijn. Onze neuzen worden geprikkeld door soms de leukere geur van warm eten, maar meestal door rottigheid. Fruit, groenten, afstandsbedieningen, gewoonweg ALLES is hier te koop. Als we de trein naar het hotel nemen, wordt er haast gevochten voor een zitplaats. Afstappende reizigers worden onder de voet gelopen, omdat de opstappende als eerste willen zitten. Ongelooflijk kinderachtig. En als de wagon volgestouwd is, klimmen jonge mannen het dak op. Geweldig om te zien!
De nachttrein naar Yogyakarta is maar een saaie bedoening, ik had er meer van verwacht...ik arriveer om 5u 's morgens in Jogja en het is al licht. Ik kan meteen doorreizen naar Borobudur, waar de Boeddhistische tempel staat. Ik heb het goedkoopste bed van deze reis gevonden en dat blijkt in een slaapzaal van een mooi hotel te zijn. Ideaal. Slaapwel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten